Hangi vicdansızlık en çok yaralayabilirdi insanı, hangi yenilgi en çok tökezletebilirdi,
hangi hüzün en ağır sancıyı verebilirdi, ve hangi acı, yaşarken henüz insanın yaşamadığı acıların toplamı edebilirdi. Bir sabaha daha açıyorum gözlerimi, günün birinde uyanabileceğim bir sabahın olamayacağını bilerek üstelik. Kafamda tonlarca çığlık, alınan darbeler, anlaşılamama, bütünüyle can çekişen ve bir köşede duran yalnızlığım. Sarfettiğim tüm efor, daha hızlı ve yüksek bir basamak olarak yansıyacak mı hayatıma, yoksa bir çok yaşam gibi tüm trajedimle karışacakmıyım toprağa . Elde olan sıfırlarımı hayatımın hangi noktasına ekleyeyim. Hangi noktasında artıya dönüşüp çiçek açmasını bekleyeyim . Gidiyor, bitiyor, tüm sevdiklerimin yaşamını kemiriyor zaman. Üstelik gözlerimin önünde. Şimdi hangi birinin yaşam sevincine, günün birinde yok olacağı gerçeğiyle gölge düşüreyim.
Ölüyorum, üstelik ağıtlarım bile kafamın içinde hazır benimle.
Savrulmasını beklemekteyim ruhumun, uçsuz bucaksız yolları aşıp gidebilmesi için beklemedeyim.
İhtiyacım var karanlıklarımı aydınlatacak bir ışığa,
acılarımı geçirebilecek bir devaya,
hüzünlerimi silebilecek bir enerjiye,
ve beni sonsuzluğa götürebilecek bir ölüme ...

Yazan-Edibe Toğaç
’Denemeler’

sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/