insanoğlu bazen
atlamak ister ya uçurumun ta en kıyısından
ta en bilinmezlere düşünceye kadar.
hani warmak ister ya bazen,
acının,
çilenin,
kederin en dibine.
ya da bazen
coşmak ister çocuklar gibi!
ne o uçurum kıyıları gelir aklına
ne de bilinmezler!
o an varolanı doyasıya,
çılgınlar gibi, ’sınırsız’
yaşamak isteriz.
acının yerine zevk alabilmeyi,
çilenin, kederin yerine
huzuru, umudu arar ve bekleriz.
hep karşı tarafta ne eksik olduğuna bakarız
aslında önce bizde ne var?
bilmek gerekir eksik ararken karşıda...
ne aşk keser bazen insanoğlunu,
ne şehvet,
ne huzur,
ne de para hatta.
öylece dalarız!
öylece bomboş hissederiz bazen.
sanki varolan aşk yokmuş gibi
yaşanan dostluk bitmiş gibi
tapılan analar bile gitmiş gibi gelir
yüreğimize,
en derinlerine...
nedendir bilinmez ama
ne mutlu olmasını becerebiliyoruz bazen
adam gibi
(ki okadar çok nedenimiz varken bunun için)
ne de doğru dürüst yaşananaların
yada yaşanamayanların acısını çekmeyi.
hep bir doyumsuzluk hepimizde
hep bir ’’aa bu olmadı’’ edaları.
ne demeli;
Allah sonumuzu hayır etsin...


umutlar tükenir giderse birgün,
nefes alma o zaman arkadaş
sen boşa yaşıyorsun.