Şimdi yıllar öncesinin şarkısında arıyorum seni... İnsan bazen sebepsiz yere haddinden fazla özler. Böyle kahkahalar atarken bir bakmışsın özlemişsin. Öyle bir susmuşsun ki, gözyaşların bile akmaya utanmış. Kimine göre acı, kimine göre tatlıdır özlemek. Bazısı sevinçle karşılar, bazısı da üzüntüyle.
Hasret herkese farklı yüzüyle gözükür. Kimisine can verir, kimisinden can götürür...

Ne güzel şey seni özlemek, ne özel şey seni düşlemek. Bir çocuğu gülümsetmek kadar güzel şey seni sevmek... Şimdi sensizliği paylaşıyorum içimdeki bu derin sessizliğe, yürüyorum adeta sensizliğin çaresizliğine.

Çıkmaz bir yalnızlığın ortasındayım şimdi, yüreğim senden gayrısına kapalı...

Sevdadır insanları aylarca ağlatan, sevdadır yüreğimizi kor ateş gibi kavuran. Yüreğime yazdım seni, hiçbir ağaca, hiçbir duvara kazımadım adını. Olur da birisi görür de adını okur diye...
Her gün su içmek nasılsa insan için, her gün seninle konuşmakta öyleydi benim için. Öyle hayatımdaydın ki, "aşkı iliklerine kadar hissetmek" dedikleri bu olsa gerek. Şimdi sadece gözlerimde yaşsın, orası ayrı tabi sevdiğim. Demiştim ya hani sana, "ağlarken kitap okumak çok zor oluyor, yaşlar önümü kapatıyor" diye, şimdi yine o oluyor işte, yazarken bile zorluk çekiyoruz, ne meşakkatli bir şeymiş sana tutulmak. Olsun ama ziyanı yok, neler oldu da vazgeçmedim senden, bundan dolayı vazgeçecek hâlim yok ya...

Bunca zaman oldu, bir gram eksilmedi sana olan sevgim, aksine durmadan büyüdü. Sana ödünç verdiğim kitabı aldım şimdi elime, belki bir umut kokunu bulurum sayfalarında diye dayadım yüreğime... Çünkü, kızma ama galiba ben kokunu unuttum. Bakma işte öyle, elimde olsa unutmam sende biliyorsun.
Olsun... Kokunu da unutsam, sesini de unutsam, ben hep hatırlayacağım o gülüşü, daima hatırımda kalacak o bakışın.

Günler, aylar ve yıllar durmadan uzaklaştırsa da senle geçen günlerimi, ne gülüşünü unutacağım ne de bakışını...

Ne gülüşünü, ne de bakışını...

Sevdiğim...


Enes Demirci