"Ben yokluğunla yaşayamıyorum sevgili"
her şey bu sözle başlamıştı. ona karşı duygularım bu sözden sonra değişti. her an onu düşünüyordum. aklımı kurcalıyordu bu söz. düşünmemek için zorluyordum kendimi. ama olmuyordu. art arda bu cümle aklımdan geçiyordu. o vardı aklımda. sadece "o"...
neden biz bu hale gelmiştik? ne oldu da ayrıldık? sırf aramızda mesafeler var diye mi ayrılmıştım ondan? yoksa başka gerekçeler de var mıydı? bence sadece mesafelerden kaynaklanmıyordu bu ayrılık.başka nedenleri de olmalıydı. yoksa bizim aşkımız öyle kolay sönecek bir aşk değildi. bunu biz de biliyorduk. arkadaşlarımız bizi çok yakıştırıyordu. adeta kıskanıyorlardı. bazen dalga misali uğraşıyorlardı. gülüp geçiyorduk. ama neden? neden biz bu hale düştük? ayrıldık... sevgiliyken de gayet iyiydik biz. "mesafeler" olsa da biz birbirimizi seviyorduk. hem de çok. ayrıldığımız an bensiz yapamayacağını söylediğinde umursamamıştım pek. çünkü aklımda ayrılık vardı. ama şimdi... şimdi hep aklımda.
bir hassa o deli dolu bir çocuktu. yüzündeki gülümseme ayrıldığımız gün son bulmuştu. artık eskisi gibi gülmüyormuş. ortamlara da takılmıyormuş. en son bu sabah arkadaşım Eren’e sormuştum onu. "hiç iyi değil. son zamanlarda görünmüyor zaten. senden sonra çok değişti." demişti. o an daha da merak etmeye başlamıştım. gözleri birden aklıma geldi. ayrılırkenki bakışı... hiç unutamadım o anı. gözleri artık uzaklaşacaktı. zamanla unutur diyordum. ta ki o günkü mesajı atana kadar.
"ben yokluğunla yaşayamıyorum sevgilim"
her şey ardı sıra geçiyordu hayal penceremden. yatağıma uzanmış hafif bir müzik açmıştım. düşünceden düşünceye konmuştum. saat de epey ilerlemişti. aslında aklımda hiç saat yoktu. saat kaç olursa olsun hep aklımda o vardı zaten. en son saate baktığımda bire doğru geliyordu. şu an saat kaç bilmiyorum. ama neden bugün aklımdaydı o? neden ayrıldığımız günden bu yana o mesajı atana kadar aklımda takılı kalmamıştı? unutacağını düşünüyordum. yoksa benim sevgim mi sönmüştü ona karşı? "mesafeler"i neden göstererek ayrılmıştım.
yan yana olsaydık ne olurdu diye düşündüm bu gece de. düşündükçe düşünceler yordu bedenimi. yorgunluktan bayılmış gibiydim. en son kalkıp kahve yaptım kendime. ’’o da çok seviyordu kahveyi’’ diye içimden geçirdim. şimdi ona kahve yapan biri var mıydı acaba? benimle iken güzeldi kahve içmek. benden sonra içebilmiş miydi bir fincan daha?