Yoksun işte. Hüzünlüyüm, çünkü senden bana geriye kalan “kalp” kırıkları var. Artık kimse azaltamaz yüreğimdeki isyanlarımı. Bedenimi, ruhumu hüzün teslim aldı. Olur da eğer aklına gelirsem, bir gece yarısı odanın perdelerini arala ve sessizce geceyi dinle. Yaprakları kıpırdatan rüzgârı dinle. Kendini sakın yapayalnız hissetme. Ben her daim yanındayım, yakınındayım hep böyle bil. Benden giderken, kendi kalbine çekilirken, bil ki bana yaşattığın iyi ve kötü günlerin izleri hep kalacak. Yani seni unutmam hiç kolay olmayacak. Sana sormak istiyorum, bütün karanlık gecelere, onsuzluğa, sessizliğe, yalnızlığa inat, sevdiğini hayal ederek o geceleri geçirebilir misin? Hiç gelmeyeceğini bildiğin biri için, gözlerini uykuya haram ettin mi? Kaç uykusuz geceyi hiçe saydın? Peki gözlerimi bir kez daha görmek için, gözlerinden vazgeçer miydin? İşte böyle sevdiğim.
Anla, sana ne kadar değer verdiğimi, seni ne kadar içten ve yürekten sevdiğimi. Katran karası gecelerin ardından, sabahlara hüzünle “merhaba” dediğim, ayrılıkların elinde nefessiz kaldığım zamanlarda bulmuştum seni. Bil ki, uğruna her şeyimi kaybetmeye hazırım sevdiceğim. Gözlerine kilitledin gözlerimi. Bense yüreğime hapsettim seni. Hayatımın dizelerisin artık sen benim. Kendimi yalnız hissettiğimde, sadece sana açıyorum kalbimin hüzün kapılarını. Ve gözlerim, gözlerine her değişinde parlıyor gözbebeklerim. Sana olan özlemimi, senden geriye kalan her şeyi, İstanbul’un köhne sokaklarında bırakıyorum. Okulumuzun bahçesine sana olan hasretimi ekiyorum. Olur da günün birinde ait olduğun o yere dönersin diye, yani kalbime. Şuan müzik eşliğinde senin için birkaç satır daha yazıyorum. Dışarıda ise hüzünlü yağmurlar, şırıl şırıl gözyaşıma eşlik ediyor. Ah sevgili, sana yazmaktan yorgun ve bir o kadar da uykusuzum. Gözkapaklarım yanıyor uykusuzluğuma ve ben hala inat ediyorum gözlerimi aralık tutarak sana. Biliyorum ki yine bana ait olmayacaksın. Dışarıda, rüzgârın önünde sağa sola savrulan kuru yapraklardan farksızım. Bir gün dalından düşüp öleceğini bilse de, hiç bir amacı olmasa da, rüzgâra yenik düşmek istemeyişi ne kadar da tuhaf değil mi? Buldum seni bir kere, ölümü göze alırcasına, umudumu kaybedip seni sevmekten asla pes etmeyeceğim.

Çaresizce özlemek nedir bilir misin? Gelmeyeceğini bile bile gözlerini bir an bile kapatmadan, umutla beklemek.

Hande Ortay (handeortay)
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.