"...suret-i aşktı zamanının tersine çalıştığı ândan
kuşlar havalanmaya görsün
düş’tüler tek tek...
...yıldız oldular her saça bi kez kondular
bi daha kimse görmedi onları...
...o gün bugün geceleri yanılgılarda
suretleri aşk sözcükleri fısıldarlar...
...öldüler sanmayın onları; ölüm/süzdüler..."


İnsanlar üç yerde eşit değildir. Doğarken/evlenirken ve ölürken. Şimdi aşkı da ekliyorum seçtiklerime. Aşk bir masal misali iki ayrı nehrin aynı yatakta buluşması gibidir.

Aşkın dinamiği, yani sürdürülebilir olması, tarafların koşulsuzluk ilkesiyle doğru orantılıdır. Seven sayısı, ikiden bire indiğinde ki, o zaman çanlar birileri için çoktan çalmaya başlamıştır. Her şey buraya kadar normalken, hayat birden durur.

Mevsimler yüz değiştirir, zaman ölür. Acı çekmek o zamana özgü bir işkencedir. Eşit mesafeler ya tam açılır ya tam kapanır. Siz deyin; taraflar taraftar bulur. İki kişilik birliktelik zaman içinde çoğalır. Zamansa hiç durmaz, çalınan zamanlarsa, asla var olmaz hayatlarında. Sevmekse "altı harfli bir sözcük" kalmıştır şimdilerde ve cüce zamanlar ön plandadır artık...

Dönüşler ertelenmekte; kandırılmaktadır içimizdeki çocuk.
"CAM KIRIKLARI TAM BU ZAMANDA ACITIR." Unutulur dün. Bugünse hayat durur. Hep bir umut vardır onu da başka birileri öldürür! "A ş k a s l ı n d a k u t s a l b i r m ü h ü r d ü r."
İnkâr edemeyiz. Kimse de edemez...


"....Ölüm süzülürken kanatlarının altında, ayrılık kokuyordu gece;
ceza meleği oluyordu her başkaldırış ve sonrası dokunuyordu hep hassas noktalar, kaybedişlere..."


Copyright © by ahd
www.alihakanduz.com