Çocukken,mutluluk nedir deseler abimin aldıgı oyuncak,abimle oynadıgım oyunlar,onunla maç yaparken gol atmak derdim.İste bu kadar basitti mutlulugu anlatmak.Abim büyûyünce çok iyi bir futbolcu olacaksın derdi,ben futbolcu degil senin gibi yakısıklı bir polis olacagım derdim.Gülümserdi,abim yakısıklıydı o üniformanın icinde daha yakışıklı górünürdü gózüme.Annem,hergün jilet gibi ütülerdi gómlegini pantolonunu.Dualar ederek gónderirdi ışe.Çocukların duası kabul olur sen de dua et abin sagsaglim gidip gelsin derdi.Bende kûçücük ellerimi açar dua ederdim annemin ögrettigi gibi.Abimin dönüşü çikolata demekti oyun demekti.Her aksam sevdigim cikolatalardan alırdı hava güzelse yemekten sonra bahcede maç yapardık bilerek gol yerdi.Onun yanındayken kendimi çok güçlü hissederdim mahallede canımı sıkan biri olursa benim abim polis sizi tutuklar derdim.Hava atardım kendimce çocuktum işte.Bir sabah uyandıgımda abim odada yoktu her sabah ondan önce uyanır usulca yanına yatardım öperek uyandırırdım abimi.Onu góremeyince gec uyanmısım diye kızdım kendime.Sesler duydum birileri aglıyordu,tanımadıgım bir sürü kadın.Annemi górdüm kalabalıgın arasında.Beni yanına çagırdı gögsüne bastırdı óptü kokladı bir elinde abimin resmi vardı.Abim nerede ben uyanmadan mı işe gitti dedim.Annem abin cennette dedi bir teyze abin şehit oldu dedi.Şehit ne demek cennet nerede bilmiyordum.Bildigim tek şey vardı abim beni öpmeden gitmisti cennet diye bir yerdeydi ve dónmeyecekti.O gün büyüdüm aklımda ne oyuncaklarım vardı ne oyun.Aklımda sadece abim vardı onun gibi olacaktım o gelemese de ben onun yanına gidecektim söz vermistim tuttum sözümü.Bir bayram sabahıydı cektim üniformamı üstüme abimin mezarina gidip selam durdum.İste geldim abi,hadi sarıl bana tebrik et kardesini.Bak senin gibi polis oldum senin gibi ólmek istiyorum dedim.Kanın yerde kalmayacak biliyorsun degil mi gülümsüyorsun degil mi cennetten ?