Gece yine boğazımdan geçmiyor. Sürüsünü kurda kaptırmış bir çıban büyüyor içimde. İçimde büyüttüğüm hiçbir yaraya pansuman yapmıyor karanlık. Şimdi girse gözlerimden birisi sırılsıklam olur. Zatürre olmasın kimse diye açmıyorum gözümü. Şimdiye kadar uyanık olmamın ne faydası olmuş ki? Üç ölüm kadar mezarım şimdiye. Keşkelerimi küçük parçalara bölüp yedim. Hâlâ açım, hâlâ içim kıyılıyor. Açken ne kadar da mahsunum. Sefilim. Bileklerimdeki ağrıya kırgınım. Parmaklarımın kalbi bana kırık.
Herşey oldukça eski ve sıradan. Oysa mavi bir kedi bana son aşkını anlatsa bayıla bayıla dinlerim. Ya da çıkıp gelse eski bir dost aniden. Dikkat etmesem de şeytan doldursa tüm boşlukları.
Dünyanın çivisi çorabımı kaçırdığından beri fidyeyi ödeyemedim. Gidememem bu yüzden belli ki. Hem insan nereye gider ki ölünce ? Herşey ölenden gider. Mekan gider zaman gider. İnsan hiçbir yere gitmez.
İnanırsan olur dediler diye üç vakte kadar ümit ektim gözlerime. Sulandıkça beslensin diye ağlamalarım bu yüzden.
En son ne zaman çocukluğumu giyindiğimi hatırlamıyorum. Dere kenarında çamurdan küçük tencereler yaptığımı mesela. İp atladığımı ve solucan toplayıp babaannemin üzerine atarak, terliğinin hışmına uğradığımı. Ormanda yayla çiçeği topladığımı ya da gelincikten gelin yaptığımı hatırlamıyorum. Elliye merdiven dayamış her yılımın merdivenini balta ile kırasım var.
Düşündüm de kaderin utanacak bir durumu yok. Yüz kızartıcı her detay hayatın bir cilvesi. Nazından cilvesinden geçilmiyor onun. Sevsende sevmesende usanmayacak aşık.
Sizede oluyordur bazen. Gözlerim uyumaya can atarken beynim capcanlı. Beden çökmüş ama uyumamak için direniyor bilinç. Bir an kapasam gözlerimi kendimi kaybetsem yokolacağım. Belki de uyuyunca herşey benimle birlikte yok oluyordur. Olsa ne olmasa ne. Ben yoksam hiç birşey yok. Ben varsam hepiniz ve herşey var. İşte hayat bu kadar basit. İçimizin dışarıya taştığı bir dünyada yaşıyoruz. Dışarı diye bir yer yok. Kendi içimizde dolaşıyoruz. Ne kadar da yalnızız.