Korku, hayatta kalabilmenin vazgeçilmez bir unsurudur.
Hannah Arendt (1906 –1975), Alman ve ABD filozofu

varligi korumak ve surdurmek icin psikolojikman ve otomatikman gerceklesen bir tepki.
(ekşi sözlük alıntı)

Korku olgusunu tek bir cümlede tanımlamak, kuşkusuz çok zordur. Buna rağmen korkuyu,
irade ve mantıkla kontrol altına alınamayan, insanın içini daraltan
bir yakın tehdit hissi olarak açıklayabilmemiz mümkündür.
(tıp netten alıntı)





insan hayatının %90 nını kapsayan bir olgudur korku..
Hayatımız sürecinde gelişim gösterir..yani ne ödlek dünyaya geliriz,nede cesur ,korkusuz..


Hayatımda ilk anımsadığım korkum sanırım 4-5 yaş dolayları..bence önemli bir korkuydu.
Komşumuzun içinde erik agacı olan bir bahcesi vardı.Erikler olgunlaştığı gün hemen toplardı.
en büyük korkum eriklerin ben onları çalmadan toplanmasıydı o yaşta..:))
sabah akşam eriklerin rengini takip eder olmuştum..o küçücük beynimle ne planlar ne projeler geliştirmiştim..
oysa çalacağım hepi topu 4 erikti..minicik elime sığan..

Sonraki korkularım yaş ve yaşanmışlıkla değişim gösterdi..
ilk okula başlama korkusu sardı beni..bu tüm çocukların özlemle beklediği ama aileden dışarda yalnız kalacağı
önemli bir korkudur..

o devirde 2 tür ebebeyin vardı..ya benimkiler gibi okulun bahçe kapısından itip hayatta ayakları üstünde durmayı
o gün öğreten aileler,yada o güne kadar evde tek sorunuyla ilgilenmeyip o gün gösteriş amaçlı ahh yavrum vah yavrum diyip sırasına kadar
gelip,hatta ilk derslere giren ve bir daha çocuklarına dik durmayı öğretemeyen aileler..
ilk okula başaldığım gün yendim ailemden uzak kalma korkumu..etrafta ağlayanlara bakıp dalga bile geçtim hatta..
ben büyümüştüm..7 yaşındaydım..ve artık bireydim..oleyyyyyy....!

kısa zamanda okulda çete başı olmakla başöğretmen korkum başladı..
takiben ilkokul bitirme sınavları korkusu..( sahi kaç kişi yaşadı bu korkuyu?)

orta okul,lise benzer korkularla geçti..fizikciden kork,ikmalden kork,karneyi eve nasıl götüreceğinden kork..vs.vs..
aa bu arada ilk aşkım lisedeydi..onu başka kızlara kaptırmaktan korkmuştum.:))

lise sonlarda üniversiteyi kazanma korkusu sardı..o zamanlar dersanede yok.aklın varsa kazanıyordun..ne sağlam kuşaktık biz.
sınava gir,sonuç bekle,tercih yap korkusunu takiben kapağı ünv.atmakla 4-5 yıllık ferahlama dönemi..mi oldu sanırsınız?
aslaaaa....ömür biter korku bitmez.
eve yalan dolan söleyip kaçak gittiğimiz sinema,disko vs..de yakalanma korkusu..
gizli içmeye başladığın sigarayı ailenin keşfetmesi korkusu...siyasi korkular..korku nedeniyle gizli okunup yakılan kitaplar..

nedense o yıllarda ortak en büyük korku güzel bir kız,yakışıklı bir delikanlı olduğunu sanmama korkusuydu..
kime ne faydası olacaksa tüm gün ayna karşısında geçirilen bir korkuydu..ayyy sivilcem çıktı ayyy uçuk çıktı,
saç ne yöne daha güzel durdu..vs vs..
ünv.mezuniyeti,evde kalma korkusu...geleni beğenmeme ve tüm güzel kısmetlerin çirkinlere gideceği korkusu..:)))

ve hayata atılmak..nedense beni hayata atılmak korkutmadı..oysa en önemli korku bu..doğru karar verebilme.
Evlenince çocuğunun olmama korkusu,oldu 2. ciyi ne zaman yapalım korkusu...
çocukların oldu ama onları hastalık,kaza vb..şeylerden kaybetme korkusu...
hijyene boğmak,ilgiyle bunaltmak,zorla yedirip giydirmek...ehh bunlarda çocuklarımın korkusu olsun,bir gün yazarlarsa.:)))


iş bulmak korkusu,iş buldun kariyer yapmak korkusu,maaş yetti yetmedi korkusu...
takiben korkular...ev dağınıkken aniden misafir gelir korkusu,yemek yakmak,süt taşırmak korkusu,yok efendim su kesildi,
elektirik kesildi iş kalacak korkusu ( hala en büyük korkumdur kendileri)
çocuklar hangi okulda okuyacak stresine dayalı korkular..başarısız çocuk yetiştirme,terbiye edememe korkusu.

ve arkasından yakalandığım kanserle ölüm korkum..bu korku çok kapsamlıdır..neden ben sorusu taşır.:(
oooo 8 yıl geçti ben artık ölmem ferahlığı...
emekli olunca bunalacağını sanma korkusu,kendini atıl görme,işe yaramaz sanma ,yalnız kalma korkusu..
toplumda yer edinme,sevme ,sevilme,doğru arkadaş edinme,yanılma,yanıltma korkuları..
daha aklıma gelmeyen ,binlerce korkum....


şu 50 yıllık hayatıma ne çok korku sığdırmışım meğer..

veeee meğer en önemli korkuyu atlamışım..HAYATIN DOĞRU DÜRÜST YAŞAMADAN GEÇTİĞİ,BİTTİĞİ KORKUSU..

BU GÜNLERDEKİ HİT KORKUM BU İŞTE..


şimdi bu korku üstünde yoğunlaşınca geriye baktığımda ne kadar lüzümsuz şeyden korktuğumu farkettim..
boşa harcanmış duygularmış..bilinmezdi ama..
insan yaşadıkça öğreniyor..

50 kocaman yıl ota,moka korkmuşum..elimde biriktirdiğim kocaman bir hiç korkusu..


ENNN başa sardım hayatımı...!söz verdim kendime 10 yıl sonra bu korkuma gülmemek için,en yeni baştan yaşayacağım..

HAYAT BENİM..


Oturup 10 dk düşünün ve silkinin dostlarım..kaç yılınız,gününüz,ayınız,haftanız kaldı...hayatı korkusuzca yaşamak için?



HAYDİ BU GÜN HAYATTAN KORKMAMA DA İLK GÜN OLSUN..
BU GÜN İLK DEFA SORGULAYIN KENDİNİZİ..
İLK DEFA KORKUSUZCA HAYKIRIN SEVGİNİZİ,SEVMEDİĞİNİZİ..
BU GÜN İLK DEFA DELİ BİR ŞEYLER YAPIN HAYATA..




UNUTMAYIN KAÇIP GİDEN HAYAT SİZİN..








fügen..


07.08.2008 - izmir