Ölüm soğuk bir rüzgâr gibi vuruyor yüzüme. Unutulmaz acılar içinde kavruluyorum. Sevgiden büyük iyilik var mı bu yalan dünyada? Hep sevgimle yaşayacaksın umdum.Ölümün soğuk yüzü geldi çattı kapıya.Sevmek bitmezmiş.Ölümün kahrı içinde kaybolmayan tek güzellikmiş sevgi.

Seni üzmekten korktuğum ufacık yüreğimle bu sonun olmasından hep yandım.Büyüdüm ve bu korkunç sonun gelebileceğini düşünüp alıştırmaya çalıştım kendimi.Ama alışılmıyor sadece acı içinde yanıyor insan.Ancak zaman iyileştirecek yaraları.Yine de unutulmaz bu acı.

Kanımın son damlasına kadar seviyorum seni. Seni kaybetmek acıların gökdeleniymiş ben şimdiye kadar yaşadıklarımı acı sanmışım.

Seninle yaşadıklarım bir puslu gök gibi gözlerimin önünde. Seni hastane odasında gördüğüm o son anımız kalbimin attığı her nefesimde.

Dudaklarımın gül yanağına değdiği son sahnede sen tabutun içinde ben alevlerin koynundaydım. Öldüğünü ve ölümün soğuk dansını hisettim damarlarımda.Soğuk ve bembeyaz yüzün ölümün önümüze sunulan bir yalnızlık olduğunu,korkuyu öğretti bana.Sen gönlümün sahibi seni hep özleyeceğim…

Şaka gibi geldi ölümün ilkin. Ölmedin sandım. Tabutun tüm gerçeği gösterdi kalbime. Ve ben o anda taşa döndüm. Evin içinde dolaşıyorum ve sen hep diğer odadasın.İnanmıyorum ölümüne,aklım almıyor sensizliği.Hissiz,duygusuz yaşıyorum günlerdir.Olduğunu kabullenmek zor,çok zor.İçime dökülen gözyaşlarımla seni sonsuzluğa uğurladım.

Seninle vedalaşmadan önce sevdiğimi söylesem de az geliyor bana. Her anımda seni sevdim ve seveceğim. İnsanlık hali seni üzmek asla istemesem de üzdüysem affet. Sen hep üzmediğimi söyledin ama yaralı yüreğim laf dinlememekte.

Seni asla unutmayacağım… Acımın içinde bir gülsün seni hiç solduramam babaannem.