Yaşanmışlıklar, yaşanılacaklar akılda kalanlar yürek sızlatanlar. Hafızada yerini edinenler taht kavgası içinde birbirini ezen anılar. Memleketten şehire göçler, geride bırakılanlar. Düşünülmeyecek gibi değil, biryerde duruyor, şuan gözümün önünde hepsi. Bizi biz yapan insanı insan yapanda bu değil mi zaten. Yırtık pantolonla okula gidilen dik yokuşlar, tenefüslerde kozalak eşliğinde yarı yamalak futbol oynamak. 1 ay dayanmayan ayakkbılar, son ders zili sesi sokaklara yakalar fora. En sevdiğin oyuncağın kırılması, yeni oyuncak alınırken ki telaş ayakların yerden kesilmesi. Hurda satıp üzerine bi soğuk dondurma almak, artan bozukluklarla misket satın almak. İlk deneyimler ve son deneyimler. Yazları parklarda sırıl sıklam ıslanmak, kışları soğuk havayı iliklerine kadar hissetmek. Saflıkta derece sahibi olmak birinciliği kimseye vermemek. Çocuksun fazlası da beklenmez di zaten. Yarım saatin sonunda unutulan kavgalar, hafta sonları rutin haline gelen banyo seferleri. Sobanın gece tavana vuran yansıması, verdiği huzur ve güven. Gece geç vakitlere kadar yetiştirilmeye çalışılan ödevler. Ailecek gidilen misafirlikler, misafir çocuklarıyla 5 dakika içinde oluşan samimiyet. Kapı önünde kendi kendine topraktan barajlar inşa etmek, evden bi sürahi suyu yaptığın baraja boşaltmak, sonrasında duyulan mutluluk. Akşam mahallenin çocuklarıyla oynanan saklambaçlar, annenin balkondan gel artık seslenişleri. Alışverişe ailecek gidip bi çikolata almayı kar saymak. Aldıklarını dışarda yiyememek, yerken de paylaşmak. Babanın sigarasını aldıktan sonra artan bozuklukları cebe indirmek. Arkadaşlıkların menfaatsiz, dostlukların gerçek, ailenin sıcak olduğu zamanları diyorum biliyorsunuz o günleri. Hani bakkala veresiyeyle ekmek aldığımız zamanlar. Hatırladınız.