Gün yüzü gül yüzüne ulaşamamış umutlardı ,
Doğarken geçemediğimiz hayatlarımız !
Vicdanımızı sızlatan bir sokak çocuğunun hüznü ...
Çoktan fazla da sevdiklerinden uzak kalmış buruk bir özlem hayaliydi ...
Sesi kulaklarımızı çınlatan bir meczup’un attığı naraları duymamak ...
Hangi arnavut kaldırımlarında attığımız adımlarda yüzümüzü güldürmedi ki ?

Karşılaştığımız meskun mahallenin bıçkın kabadayısı gibi deli kanda atıyordu kanımız !
Asi bir gencin en isyankar duygusu ,
En aşık hissettiği yaştaydık !
Özlem hasret gibi kelime zannetiğimiz o küçücük manaları ,
ALLAH’ına kadar bildiğimiz tek konuydu hayat sınavında ...

Üç yanlış bir mutluluğu götürüp ,
Hüzün taraflarını mı konuşurduk hep hayatın ...

Tecrübe ile sabit ne güzelliklere şahit olmadı mı yaşam ...
Çiçeklenmiş bir masalın taçlanmış mutlu sonu ,
Hayatın güzelliğine en sebeplerden sebep değilmiydi !
Heyecanla günlerini saydığımız takvim yaprakları ,
Hangi annenin yüzünü güldürmedi ki ?
Teskeresini alan bir askerin baba evine dönüşü ,
Hangi nefes haline şükrettirmedi ki ,
Sağlığının turp gibi oluşu ...
Öyle ya !
Ardına bakmadan geçip gittiğin belki de ;
Açılmamış bir penceren de ,
Ömrüne açılan en güzel perdeydi ...

Seyirdeyiz olanların içinde ,
İnsan sevdiklerinin kalbinde ,
Bir güneşin yansıması ,
Bir dostun sevgisi ...
Olması gereken her şey olsun .
Olmaması gereken her şey KAYBOLSUN ...


Seda Koçak / Sedacet-i kelâm