Denizli’yi 17 derece gösteriyordu televizyondaki hava durumu programları.
Havanın bu kadar sıcak olduğunu anlamak için dışarı çıkmak ya da hava durumuna bakmak gerekmiyordu.Kuşların neşeli neşeli, ritmini bir türlü tutturamadıkları, şarkıları söylemelerinden anlaşılabiliyordu.Herkesin anlayabileceği bir neşeydi bu kuşlarınki...
Dışardan durgun gözüküyordum belki. Ama içimden ben de sözlerini kendim uydurduğum, saçma da olsa, neşeli (ne kadar kuşlar kadar neşeli olmasa da) bir ritim yumağı örüyordum. Sanki neşe arttıkça, ritim daha da bozuluyordu.
Gün çok güzel başlamıştı.Güneşli ve huzurluydu...Güneş bana çok şey anlatıyordu.Belki de sandığımdan daha çok şey anlatıyordu.Ama benim sandığım kadarıyla bile bana çok şey anlattığının farkındaydım.
Güneş; her şeyi açığa çıkarıyordu, saflığın simgesi gibiydi, berraklık onun elçişiydi.
Odamda kullandığım sarı gece lambası ise bana bir çok şeyi hatırlatıyordu. Güneşten biraz farklı olarak, onun yeri ise bambaşkaydı. Bunu kimseye anlatamazdım. Bu; derinliklerde bir yerde kaybolmayı bekleyen bir duyguydu.
Neyse...
Bugün çok güzeldi işte...Güneşin etkisiyle...Kuşların da neşesiyle...
Umarım güneşin bu sıcakkanlılığı,kuşların bu neşesi, ormanların da meşesi hiç eksik olmaz.
Güneşin o sıcaklığını, ufuktan kaybolana dek...
Kuşların tarif edilemez neşesini sonsuza dek...
Ve yaşamın o, umutlarla dolu saatlerini dolu dolu hissetmemiz dileklerimle...
Esenlikle kalın...

22.01.2007