Henüz 22 yaşında
Hayatının baharında
Bırakıp gittin beni
Kanayan yaralarla
Silinmiyor hafızamdan
Sen li dünler
Dünden kalan anılarla
Sen li bugünler
Dinlediğim şarkılarda
Okuduğum satırlarda
Oturduğum masalarda
Hep Sen varsın !!!
Gözlerimin önünden hiç gitmiyor gülen yüzün
Baktığım her yerde gamzeli gülüşün
Gözyaşlarım süzülüyor ard arda
Boğazımda çözülmeyen bir düğüm
Konuşmak zor, Anlatmak SENİ…
Ve en zoru anlaşılmak…

Artık Cesur değilim eskisi kadar
Sevdiklerimi kaybetmek gibi bir korkum var
Hayatın seyrine alışmaktan çok hızına yetişmek gibi bir çabam var
Bugün var olan yarın olmuyor diye
Sevdiklerime yetişmek için bir yarışım var zamanla
Şimdi doldurulmayacak boşluklarım var benim
Yüreğimde tarifsiz bir sızı…
Acı çok acı…
Dayanılması güç, anlatılması mümkün olmayan
Özlüyorum her gün biraz daha fazla
Her gün daha fazla kanayan yara…
Keşkeler yersiz olsa da artık, dilimi sarıyor
Canımı çok yaksa da …
Keşke daha fazla sarsaydım
Daha fazla öpüp , koklasaydım diyorum.
GEÇ OLMADAN ÇOK SEVİN, ÇOK ÖPÜN, ÇOK SARIN…
ÇOK DERİN KOKLAYIN ÇEKİN İÇİNİZE EN GÜÇLÜ NEFESİNİZLE
BURNUNUZUN DİREĞİNİ SIZLATSADA
HİSSETTİĞİNİZ O KOKUYU ELE , AVUCA ALABİLMEK İÇİN
NELER VERMEK İSTER, NELERİ SERERDİNİZ ÖNÜNE…
BİLSENİZ O NA NE KADAR HASRET DUYACAĞINIZI…

Bir süredir elim kalem tutmuyor… (şiire dair)
Yazamıyorum
Hislerimi kaybetmedim , içimdeki duyguları yitirmedim.
Aksine uzun zamandır çok daha derin yaşıyorum.
Hayatta insanın başına her şeyin gelebileceğini biliyoruz elbette ancak sevdiklerimizin ölümüne inanmak , alışmak çok zor.
Her güne uyandığınız birini kaybetmek, her günün bir karesinde muhakkak var olan birininin yokluğuna alışmak…
EKSİK YAŞAMAYA ALIŞMAK ZOR.
Ölenle ölünmediği doğrudur. Ölen bir kere kalan bin kere ölür.