Günler, aylar geçti bu hain ayrılığın üzerinden. Neler yaşandı, neler oldu bu sürede ve ben ne çok yıprandım. Ama gel gör ki aşkın beni hırpalasa da kalbimi yaksa da vazgeçemiyorum bir türlü. Kendim de geçtim de "S"enden geçemedim. Olmadı. Yapamadım. Seni unutamadım..

Defalarca unutmaya söz verdim. Dilim nefret dolu sözler yağdırdı sana. Ama yenildim işte. Kalbime, aşkına ve sana yenildim. Yenilgiden önce hep birşeyler yaptım bu aşkı içimden söküp atmak için. Kendi içimde hep yalvardım ona "Beni Bırakma" diye. Bugüne kadar hep "bir umut" diye bekledim. Hani dedim olur ya sever yine beni.. Dualarımla, aşkımla,şarkımla ve gözyaşlarımla senden aşk diledim. Yalan aşklar seni öyle kör etmiş ki göremedin bunları. O yalan aşklarla hem kendini hem beni yaktın. Bütün bunlara rağmen hala bekliyorum geleceğin günü. Gözlerime bakıp "Seni Seviyorum" diyeceğin günü bekliyorum..

Son yenilgimden sonra, belki saçma bir düşünce ama, hep aynı şeyi düşünmeye başladım. Unutmaya çalıştıkça karşıma çıkan engelleri sıraladıkça daha çok bağlandım bu düşünceye.

Engeller..Engeller..Engeller..
Seni her unutmak isteyişimde karşıma çıkan tek şey..
Söylesene, Kaderim misin "S"en..??