HÜCRELERİMİZ KANAR

Titreyen bedenimizle, kızarmış al yanaklarımızla tarifi olmayan bir yaşam serüveni içine girerken ömrümüz, gittiğimiz yollar bizi çok uzaklara götürürken, hücrelerimiz kanar durur...
Yaşanılan eylemler insanın ruhunu okşamıyorsa, fazla söze gerek kalmadan, kelimeler kifayetsizleşir. Bir çok cümlenin arasında sıkışan hüzün gözyaşlarının akmasıyla, huzur kapısının erimesi kaçınılmaz olur...
Hayat işte, alıp götürür bizi hüzün ülkesine; o ülke de, bir çok matem rüzgârları sert sert eser, bir uçurtma gibi mutluluk uçar elimizden, yelkovanlar iz sürer, hücrelerimiz kânar, sürükler durur bedenimizi, ellerimiz titrer ve tutmaz hale gelir...
Tân vakti, yaşlı umutsuz gözlerle güne uyanırken; âdeta yüreğimizden bir parça kopar, sarsılır bedenimiz, hayallerimiz hançer darbeleriyle kırılır, içimizde yeşeren gülümüz solar. Birden kuru bir gül yerleşir ağlamaklı yüreğimize, içimizdeki gülün kurumasıyla, mutluluğumuza hastalık bulaşmış olur...
Bazen, değer vermeninde acısını yaşar yürekler; güven, giz dolu sevgilerin en büyük anahtarı olur, yüreğinizi güzel kalplere açın, ruhları kirli olmayanlardan “vefalı” olsun...

Mehmet Öksüz