Kıyıda köşede kalmış belkide varlığı hissedilmeyen,
Kah kenar bir mahallenin çatısı yıkık gece konusunda yıldızları kendine hayat edinen,
Yahut ekmek arasındaki hayatın , zeytin peynir ,domates fiyatındaki ağır fakirlik izleriyle çoğu henüz tanışmadı .
Ne gariptir ki, lüks otomobillerde caka satan, pahalı elbiseler de markalı giysilerde kendini kaybedenler ,yürek fukarası olduklarını henüz görmedi.
Sosyete güllerinin ellerindeki bilmem kaç paralık telefonla, tekstil atölyesindeki yamalı etekli kızlar henüz tanışmadı.


Sırtındaki ceketin fiyakası ile her aşkı satın alacağını sanan zübbeler, onuruyla sevdasına sahip, çıkan adamlarla henüz karşılaşmadı,
Evini barkını temizlemekten aciz kokoşların, hakir görerek eline tutuşturduğu iki kuruşla çocuklarının boğazına gidecek lokma için boyun eğen kadınlarla henüz tanışmadılar.


Oysa herkes demez mi, düşmez kalkmaz bir ALLAH düşmekle öğreniliyorsa, insanlık çelme takmak kolay. ...


Esas yokluk insanlığın kumaşında var ise, hangi kalıplara koyulsalar tanışmak şurada kalsın, gölgesinden geçmeyi henüz öğrenemezler.
Ve ne acıdır ki toplumca insanlıkla henüz tanışmadık,
Ezene minnet edilen, ezilene tekme atmak adet olunmuş,
Güçlü’nün gücüne güç katmak için yapılan çabalar, şayet mazluma yapılmış olsaydı, şuan bunca evsiz sokaklarda bunca insan olurmuş du?


Yada sokaklarda, köprü altlarında duygularımızı kendi çıkarı uğruna kullananlar olmasa ,gerçekten muhtacın avucuna umutlar verilmezmiydi.
Ne acı bir çelişki, yanılgı kimin neye ihtiyacı olduğunu bilmeden "Al sana bu yeter "diyerek ceplerden atılan sadaka neyin rahatlama duygusu!

Ve yine ne acıdır ki yapılması mümkün o kadar iş varken yazıp çizerek anlatmakta yetinmek. .

Bir çoğumuz henüz tanışmadık aç çocuklarla şiddet gören kadınlarla ve kendini yalnızlığa mahkum eden yüreği temiz insanlarla. ..



[AYŞEGÜL KAHRAMAN ]