Bir insanın memleketinin olması ne güzel. Memleketinin soğuk buz gibi ayazında nefes alması, ayaklarının toprağa basması ne güzel. Gurbetlik zordur. Sılada evin, bağın, bahçen, paran, mülkün olsa ne önemi var? Memleket bağrına basar insanı. Her insanın vardır bir memleketi ama, o memlekette yaşam sürmek, havasını teneffüs etmek ve o topraklarda son nefesini vermek herkese kısmet değildir.

Götürecekler elbet bizlerin de ölüsünü, atacaklar bir çukura, yapacaklar bir mezar, diyecekler ki; ’ Memleket topraklarında ölmedi ama, memleket topraklarına gömüldü bu meyyit.’ Memleket toprakları kabul eder insanı. Memleketini seven insanlara ne mutlu.Türk bayrağının olduğu her yer evet bizim topraklarımızdır, ama bizim öz memleketimiz değildir, bizim köyümüz, bizim şehrimiz değildir.

Başka memleketler gurbettir. Şehir bile gurbettir bilene.İnsan köyde doğmuşsa, köyüne gömülmek ister.Memleketi neresiyse orada yaşamak ister.Hayat şartları uzaklaştırır insanı, memleketinden ayrı düşürür. Gurbette yalnızlaşır insan.Babası, annesi,kardeşleri, emmisi, dayısı, hısımı, akrabası yoktur. Yoktur akıl alacak bir büyüğü.Eli sıkışmışsa, borç para alacak kimsesi de yoktur. Ekmek davası için gitmiştir yaban ellere. Orasını memleket yapmıştır.Bir düzen tutturmuştur, yanında karısı, çocukları vardır.İçi kan ağlasa da, ’Azıcık aşım, ağrısız başım, çok şükür buna da’ der, yaşamaya çalışır yaban ellerde.

Sözlerimi "Gurbet Şairi" olarak tanınan Kemalettin Kâmi Kamu’nun Gurbet isimli şiiriyle bitiriyorum.

Gurbet o kadar acı ki ne varsa içimde
Hepsi bana yabancı, hepsi başka biçimde

Ne bir arzum ne emelim, yaralanmış bir elim
Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde

Eriyorum gitgide, elveda her ümide
Gurbet benliğimi de bitirdi bir içimde

Ne bir arzum ne emelim, yaralanmış bir elim
Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde


Vecdi Murat SOYDAN
03/12/2016, Isparta