Bu gün ’Bab-I-Ali Kapısı’ndayım..O yüce kapının içime doğru açıldığını duyumsuyor ve içimin sesinin ırmağa dönüştüğüne şaşkın ’Anadolu’yu dolaşıyorum...Özümden benliğime dolan bilinçte kayalar ve ivintilerden korkmadan ’Yeşilırmak gibi dolanıyorum...İçimin sesinin ırmağa dönüşmesi;mahsun hudutların ötesine doğru akması;kadını saran çelik zırhlı duvarları aşarak,sanki gümüşlü bir fecrin içindeki aydınlığı çoğaltarak ilerliyorum...
Gümüş aydınlık içimden gökyüzüne doğru açılan yüce kapıya doğru yaklaşımı,suyun berraklığı ve akıcılığı ise ilahi güce doğru yönelişte akan zamanla duran zamanı anımsatıyor.Ben bu zaman içinde akıp giden hayatın sonsuz güçle yitirilen zamana koştuğunu duyumsuyor ve tüm gücümle asılıyorum bilincimin küreklerine...
Bu gün el ele bir dünyada kadın ve erkeği yan yana görüyor;kötü niyet yaratmaya çalışan karmaşalardan uzak:adalet ve dostlukların büyütüldüğü bir dünyayı korumak için tüm gücümle asılıyorum ...
Aralık ayında yüce kapının aralandığı,onurlu insanların direncini yitirmediği,gammazların ve uğruların kazanamadığı yurdumda:’ ANADOLU’da güçlü analarla birlikte kadın olmaktan onur duyarak;Kızılırmak,Yeşilırmak,Fırat,Dicle gibi daha nice ırmak olup ’Bab-I-Ali’ye(Yüce Kapı)ya yönelişin gücüyle iyi ki kadınız diyebiliyorum. Ve menekşeleniyor sular;o gizemli aralıktan sızan ışığa doğru yapraklanışın gücüyle ’Yeşilırmak gibi dolaşıyorum sözcükler ırmağında...