Salih abinin yeni mekanına gitmiştim. Yeni mekanda bilmediğim bir rahatlama yaşıyordum sanki bir ferahlık vardı. Çünkü gerçekten bunalmıştım. Özel bir balkon vardı bir tek ben gelince açardı çünkü boğazı görüyordu. Boğazım kurumuştu. Doğruca balkona geçip iki çay söyledim. Abi çabuk getir çayları insanların oluşturduğu boğaza karşı boğazımın kuruluğu geçsin. Boğazımda bir ölünün boğazının kuruluğu var ağzımda bir ceset kokusu diye seslenince nargileler ve çayları getirdi.Divan edebiyatına başladın dedi. Yok be abi o kadar aşamadık kendimizi. İyi o zaman şu nargileyi bir kendine getir ne kadar aşmışssın kendini görelim dedi. abi insanoğlu-kızı çok yalancı o kadar ki. Bi yalan söylüyoruz kendi yalanlarımıza inanırken başkalarının ne kadar doğru dediğine nasıl inanıcaz. İnsanlara gücenmek istiyorsun ama nafile her güvendiğin insan seni bir işkenceye sürükleyip öldürüyor. İnsanlara faydalı olmak istiyorsun arkandan bir şey bırakıcanı görüyosun ve insanlara faydan dokunsun arkanda en azından bunlar kalsın istiyosun ve senin hiç bir işe yaramadığını gösteriyor bu insanlar. Bu insanlar ki; bir yere oturuyorsun başka insanlar gelip geçiyor önünden ve mendil açsan beli para atarlar ama bu insanlar öyle o uzun ve sakin ama kalabalık ve gürültülü ama sessiz sokağın başında öylece duruyorlar. o kadar sessiz ki o her gece attığın sessiz çığlıklarda kulakların patlıyor ve o kadar gürültülü ki kimse duymuyor. Niye öyle bakıyon yok yok sen iyi değilsin der gibi. İyiyim sadece hayattaki küçük farklılıkların farkının farkında olmaya başladım. Mesela o kadar hayal boşuna kuruyorum çünkü hiç biri gerçek olmayacak kadar hayal. Benim insanları hayal edip aslında hayal ettiğim gibi olmamaları gibi. Ya da ben çok ayrıntılı düşünüyorum çok mantıksal veya çok duygusal. Bu arada mantık ne ki abi kimin mantığına göre bu filozofların mantığına göre mi bizim mantığımıza göre mi filozof mantığı ise hepsi fasarya. Kendi mantığımızsa anı anını tutmuyor. Mesela mantığım yediğim kazıkları kabullenip böyle yapamayacakmışsın diyor. Sonra unutup gene aynısını yapıyorum. Unutuyorum bazen bir süre sonra herkesin beni unuttuğu gibi demekki arkamda bu insanlara dair hiçbir şey yapmadım ki böyle böyle yapıyorlar. Ve bir insana ne kadar kötülük edersen ne kadar ezersen o zaman unutulmaz ve hatrı sayılır olursun o insana bir şey katmış olursun ve arkanda bir şeyler bırakmış olursun. Az ve ya çok sevdiğim kızlardan hepsi aynısımı yaptı gerçi ben hayatımda iki kıza aşık oldum ve biri ulaşılmaz diğeri hayatımı paylaştığım en azından sevginin karşılığını bile alamıyorsun. İkisi içinde geçerli benim açımdan. Biliyorum unutulcam bende abi. Belki cenazemde iki üç insan gerçek gözyaşı dökecek ve geri kalanlar o siyah filmli arabalar gibi içinde ne olduğunu bilmediğin kocaman siyah camlı gözlükler ardından ortama ayak uydurmak için ağlar numarası yapacaklar. Benim mutluyum numarası yaptığım gibi. Ama bu sefer tepeden izleyip gerçekte ne olduğunu görücem o siyah filmli arabaların ya da siyah koskocaman camların ardında. Bu arada ölmek abi ölmek sadece bedenin tüm organlarının durması anlamında değil bence. İnsan ölür benim kaç mezarım var artık hatırlamıyorum. gerçek olmayacağını bilip gerçek olabilir diye düşünmek istediğim son bir hayalle diriliyorum o mezardan sonra yeni bir mezar kazıyor bu insanlar. Ve bir fatiha bile okumuyor gömdüğü benden bir parça insanlığa. Her neyse ne diyordum ben ya; Abi söylesene ne yapıyon ne ediyon kafayı iyice kırmışsın diye. Yok yok kafayı iyice kırmadım Kırıktı sızma yaptı abi. Sen ne diyon bu işe abi. Gerçi ben çok şey dedim farklı farklı. Hayal diyorum abi hayal. Hayaller hep hayallerde mi kalır. Ve insan elinden geleni yapsada arkasında bir şey bırakmayarak bir kitap belki bir eser her alanda ya da onu anacak bir insan bırakmadan mı ölür? Bir kitap yazmak isterim ve okunmasın diye. Okuyup mutluluk oyunu oynayan yalancı insanları görmesinler unutulmayacağını sansınlar diye neyse abi konuşmaktan ve bu gerçekleri söylerken gördüğüm insancıklar boğazımı kuruttu sen bi çay daha getir.

Karalayıcı...