Biliyoruz ki başımıza gelenler bizim yapıp edeceklerimize bağlı, çok azı istisna düşünce ve eylemimiz bizim kontrolümüzde niyet ve çabamız neticesinde yaşanıyordu. (İsra-13)
Kimseye kırılmamalı ve gücenmemeliydik o nedenle. Hatalarımızın sonucunu başkasına yüklemek yerine fark edip vazgeçmeliydik yanlışlardan. Düşünceyi içi manâ dolu harfe çevirerek beğenmediklerimizin yerine yeniden güzel olanla doldurarak her geçen gün biraz daha büyümeliydik.
Sarsıldık, yorulduk, sürçtük ama asla düşmedik.
İnançta insanı insan yapan her zorlukla beraber kolaylıklarda vardı, unuttuğumuzda yeise kapıldık ama bununla beraber kalbimizden süzülen ışıkla sarp yollarda da kaybolmadık.
Şefkat tokatları yedik zaman zaman fikrimizden caydığımız anlarda, tekrar hizaya çekildik sonrasında da.
Tuttuk ellerinden kalbimizin hadi bir daha dedik.
Güven dedi itikadımız çünkü şah damarımızdan yakındı sırdaşınız ve olmazları olduranınız.
Nefes alıyor olabilmek yeni başlangıçlar demek umudu canlı haliyle göstermek değil miydi?
Bilinmezlik önümüze umut tepsisiyle binler çeşit sofra seriyordu, hani meçhul ya sonrası işte o sonsuzluğun burada hep güzeli gösteriyor olmasıydı.
Zaman zaman iştahımız da kaçacaktı tabi...
Nimeti fark etmenin en iyi öğretmeni mahrumiyettir ya hani.
Hep aydınlık olsa geceye nasıl kıymet biçilebilirdi ki?
…
Virabismillah yeni güne, günle gelen ömre ve yeni şükürlere.
Aşka ve aşkı kalbe indirene, sevgiyi bildirene…
Merhaba güneşe, aya, denize, hayata ve tüm varlığa
Selam karanfile, serçeye, ağaca, toprağa, yağmura
Selam vefaya, sadakate ve muhabbete
Hamd olsun insanlığımıza yoldaş olan insana, akla ve kalbe,
Teşekkürler yaratana, yaratılana, zamana…

Not: İçimden geldi