Sonbahar aralıktan başını uzatmış dökülen beyaz saçlarına gazel okuyor. Dışı yaşlanmış bedenimi ruhum kiralayalı kırkbeş sene olmuş. Rakamın ne önemi var? Ruhum aynı benim. Geçmişe ait ne varsa beynimin hatıralar arşivinde öylece duruyor. Gelecek ise sadece isimden ibaret. An’a giydirdiğimiz ise mutluluk ya da mutsuzluk kostümü. Oysa gerçek alabildiğine çıplak. Ayakları üşüyor. Yaş, cinsiyet ve kimlik ruhum için lüzumsuz bir ayrıntı. Bedeninin içinde bir ruhun olduğunu düşünüyorsun. Oysa o ruh seyrettiğin tüm alemi kaplıyor. Zanlarımızın gerçek olduğuna inanmışız. Suyun içinde yaşayıp suyu arayan balıklar gibiyiz. Gerçi pek çoğumuz aramıyoruz bile. Sahi nedir hayatın anlamı?
İç dünyanda sana temas eden biri var. O hep senle. Fakat sen onla mısın? Hani sürekli sana birşeyler fısıldıyor. Onu duyuyor musun? İçinde sana sesleneni duyduğunda dışarda dünya batsa umrunda olmayacak. Onu duymak için kulağa, görmek için göze ihtiyacın yok. Onu bulmak için gidilecek bir mesafe, bir yol yok. Sadece farketmek var.
Kendini tanımıyorsun. Kim olduğun hakkında hiç bir fikrin yok. Bir ismin var. Bu ismi kendin sanıyorsun. Ah ne yanılgı. Mekan edindiğin bedene ben diyorsun. Ve algıladığın zamana ömrüm diyorsun. Kendi gerçekliğine dair hiç bir bilgin olmadığı gibi ne bedenindeki herhangi bir hücrenin çalışma şekline ne de zahirinde oluşacak hiç bir oluş ve eyleme karşı bir iraden yok. Ben dediğin varlığın özünde mutlak varlığı ile kaim olanla alakalı hiç bir farkındalığın yok.
Uyuyorsun ve ölümle uyanacağın o günü bilinçsizce bekliyorsun. Bu dünyada âmâ olanın öte alemde de âmâ olduğu gerçeğini bilmeden !
Sonbaharımız aralık’tan başını uzatmış beyaz saçlarına ağıt yakmadan uyan. Uyan zira " Uyanıklık uykudan iyidir" Haydin felaha ermeye. Gün aydı.
Berrin Nilgün Kılıç
01 Aralık