“Selimiye’nin yapısı,
Eski Cami’nin yazısı,
Burmalı Cami’nin kapısı” yla ünlü,nam salmış bir serhat şehridir Edirne/Edirne’miz!
Ayrıca Osmanlı’ya 88 yıl başkentlik etmesi de cabasıdır!
Edirne’nin “camileri” yanında,Kırkpınar geleneği de hem meşhurdur hem de uzun dönemdir devam etmektedir.
Ta 1361 yılından beri.
Şimdilerde güreşlerin yapıldığı yerin adı da Sarayiçi’dir.Bolca ağaçların bulunduğu,tabanı çayırlık ve Tunca’nın iki kola ayrıldığı yerin tam ortasındadır.
Güreşler sırasında kazanlarla zeytin yağı kullanılması yanında,”Er Meydanı”na çıkacak pehlivanların “cazgırlar” tarafından meydana daveti de bir başka letafettir.Şimdilerde “güzellik” dediğim şey kısaca.
Pehlivanların giydiği “kısbet”ler de bir başka güzelliktir.Hatta bir öğretmenin “Mahcup Pehlivan” adlı hikayesi İngilizceye çevrilmişti yıllar önce.Doğa güzelliği ve pehlivanların çabaları esas tema olduğu için.Anlatılan da Yusufeli ilçesiydi.Ancak İngilizcede “kısbet”in karşılığı olmadığı için çeviride “kısbet” olarak yer almıştı.Dünya literatürüne “yoğurt”un yanında “kısbet” de bir hediyemiz olmuştu!
1965’li yıllardan aklımda kalan dört güzel adam var.
Biri Babaeskili Nazmi Uzun,biri Ordulu Mustafa Bük,biri de Balıkesirli M.Ali Yağcı idi.Bu üçü de 120 kiloyu geçen “cüsseleri” ama sırım gibi boylarıyla halen aklımdadır.Manken gibiydiler diyebilirim…
Ancak biri var ki kara kuru,çirkince bir adamdı:
-Kel Hüseyin.
Akhisarlıydı.
Cazgırlar söze genelde,
”Pehlivan pehlivan işte meydan.
Üste çıktım diye sevinme,
Alta düştüm diye üzülme.” diye başlarlar,sonra da güreşçinin özelliğine göre tanıtıma geçerlerdi.
Akhisarlı Kel Hüseyin’in tanıtımı herkesin ilgini çekerdi/çekiyordu.
-Dünya güzeli Kel Hüseyin!
İroni yapıldığı kesindi ya da hayatın ‘ti’ye alınması.Zaten seyircilerden de en büyük alkışı bu “anons” alıyordu…
Şimdi dördü de aramızda olmayan bu insanları saygıyla anarken,”Dünya güzeli Kel Hüseyin “diyen “anonsu” da tebessümle yad etmek istedim / istiyorum.