En büyük hatamız noktayı virgüle çevirmekti, bilemedik. Oysa öğretmenimiz defalarca söylemişti noktadan sonra büyük harfle başlanırdı öğrenmeliydik. Biten cümlenin üstünde durulmaz yani cümleye başlanırdı yeni cümleye başlayamadık. Bu yüzden sonu gelmeyen uzadıkça uzayan anlamsız cümlelerle, anlamsız insanların esiri olduk. Anlaşılmak istendikçe anlayışsızlık çemberin içinde hapsolduk. Kaçamadık, kaçmak istedikçe kendi kurduğumuz hapishanelerde çürüdü ruhumuz. Sevemedik, sevmek sevilmek istedikçe hep yalnız kaldık, bir merhabaya hasret bazen... Onun bunun maskarası olduk, alay edildi yaralarımızla. Dedim ya en büyük hatamız noktayı virgüle çevirmekti. Noktadan sonra büyük harfle başlanırdı. Büyük harfle başlama cesaretimizin olmamasından mıdır nedir öğrenemedik bir türlü noktayı.Olmadı ne cümleyi tamamlayabildik ne de cümleyi bitirebildik. Bocalamalara sıkışmış bir hayat yarattık kendimize plastik çelimsiz. Biz olmasını da ayrı ayrı ben olmasını da başaramadık. Yarım kaldı cümlemiz ey sevgili nokta koymasını da başaramadık cümleye devam etmeyi de.