Yıllar önce,ilkokul 2.sınıftaki Türkçe dersinde Yazar Mehmet Seyda’nın güzel bir okuma parçası vardı:
-Ayı ve Avcılar.
Bir avcı,tam ayıyı vuracaktır ancak bu sırada ayı kaybolur.Biraz sonra,iki "yavrusunu" birer eline alıp,avcıya doğru uzatır.
Bunu gören avcı da,insafa gelip,tüfeğini katlar ve ayıyı vurmaktan vazgeçer.
Çocukların seviyelerine uygun çok güzel bir metindi.
Öğrencilere,avcının tavrını beğendiniz mi diye sordum.
30 mevcutlu sınıftan,29 çocuk,
-Öğretmenim,avcı ayının yavrularını gördü,onların öksüz kalmasını istemedi.Vurmaktan vazgeçti,biz de olsak öyle yapardık.Yavruları annesiz kalacaktı,istemezdik bunu...
Ancak bir çocuk,ısrar ve inatla,
-Ben vururdum öğretmenim,ben vururdum diyordu.
8-9 yaşlarındaki bir çocuğun böyle "inatla" "öldürmeyi" savunması ilgimi çekmişti.
-Senin baban ne iş yapıyor ?
-Avcı öğretmenim.
Susmuştum.
Bir küçücük cümle çok şey anlatıyordu/ anlatmaya yetiyordu.
Şimdi 45’li yaşlarda olan o günkü "çocuk" dilerim "avcılık yapmamıştır!"