Kafamızı kırmak için tonla ağırlık gerekiyorken kalbimizin tek bir cümleyle hatta tek bir kelimeyle kırılmasına şaşırıyorum... En çokta kırıp döktüğünüz insanların yıkılışlarını nasıl izlediğinizi , haykırışlarını nasıl dinlediğinizi merak ediyorum... ALLAH’ın sana bağışladığı kalbe sahip olup, bu kadar vicdan yoksunu olabilmek zor olmalı...
Ben kendime üzülmekten çok bizi üzmekten korkuyorum, kırmaktan, en kötüsü de nefret etmekten korkuyorum... Sen bana Allah tarafından emanet edilen gözlerimden yaş akmasının sebebiyken, nasıl rahat uyuyabiliyorsun? Beni geçtim, benim kendimi geçtiğim, kendimi kıydığım çok oldu...
En çokta şunu merak ediyorum sen beni kırmakla beraber sevgiye, emeğe, insanlığa , emanete ihanet ediyorsun... Yaşamak vicdan muhasebesi yapmak değil miydi? Ne kaldı kasamda... Sığdıramıyorum , dolduramıyorum , azaltamıyorum... Canın, canın çıkana kadar sağ olsun sevdiğim... Allah benden razı olsun ki, hala seviyorum seni...