Acı çekmiyorum , ağlamıyorum da çocukluğumda ki gibi.Sadece anlamadığım bir şey var insanlar bu denli yalan söylemeyi nereden öğreniyor ,inandırmayı marifet sanıp boyumuzu aşmış hayallerimizi nasıl yakıp yıkıyorlar.Genç yaşımda hani benim gençliğim anne şarkısı dolanıyor dilime. O kadar çoksunuz ki kafamın içinde ve ben hepinizle savaşıyorum ölmüyorum , öldürüyorum birer birer çamura batmış düşüncelerinizi.Yenilmiyor um ,yenilmeye de niyetim yok bilmenizi isterim.Korkularım yaşımdan büyük , yaşadıklarım neyin faturası .Günahlarımızın cehennemini yaşıyoruz bu dünyada sanırım .Peki Vaat edilen o cennet nerede.
Umudum hep vardı benim aslında.Umutsuz olmaz ya insan , umudum kalmadı insandan yana.Kırıldım çokça daha ne kadar kırılırım bilemem elbet.Ama kırma-saydınız diyorum ben hep güzel gülseydi m içimi saman sarısı kağıtlara dökmek yerine pembe kağıtlara aşk şiirleri yazsaydım diyorum.Kırmasaydınız işte ,yakmasaydınız umudumuzu,inancımızı kendınızle beraber çamurlara atmasaydınız..
Bu dünya yaşamak için çok güzel kirletmeseydiniz ,kirlenmeseydiniz diyorum.

-Mehtap İLHAN