ŞİİR OKUYACAKTI

On üç yaşındaki Emre, Orhan Veli’nin bir şiirini hazırlamış okuluna gidiyordu. Kavşakta yeşil yanınca yola çıktı. O anda süratle gelen bir aracın çarpmasıyla ruhunu teslim etti. Emre için yapacak bir şey yoktu. Üstün körü örtülen Emre’yi yolun ortasında öylece bırakan yetkililer, sürücüyü alıp doğruca karakola götürmüşler.

Olay yerine hışımla gelen bir genç, kapıları açık duran aracı tanıdı.

-Babam nerede ulan, babam nerede diye aranmaya başladı. Bir ses:

-Babanı karakola götürdüler. Şaşkınlığını üzerinden atamayan genç araştırmasını sürdürüyor, neyin ne olduğunu anlamaya çalışıyordu ki bir başka ses:

-Şoförün oğluymuş vurun!

Talimatı alan insanlar genci aralarına aldılar. Yumruk, tokat, linç edecekler nerdeyse.

Araya giren bir polisin genci kurtarışı,

Emre’nin ebeveyninin yürekleri dağlayan feryatları,

Halkın “Üst geçit isteriz” gerekçesiyle yolu trafiğe kapatması,

Belediye başkanının üst geçit sözü vermesiyle ikna olan halkın yolu trafiğe tekrar açması.

Bunların hepsini bir kanalın sabah programında izledim. Rahmetler dilediğim Emre’nin gidiş amacı ne olursa olsun yeşil ışığa güvenerek yola çıkmasıyla hayatını kaybetmesi.

Sürücünün bir hatasının bir hayata mal olması.

Halkın suçsuz bir genci linç etmeye kalkması. Bildiğim kadarıyla suçta şahsilik esastır. Aynı zamanda suçlunun cezasını mahkeme, yasalara göre yargı verir.

Bu vesileyle halkın üst geçit istekleri. Öyle üst geçitler bilirim ki insanların çoğu oraya çıkmaya erinip geçidin altında geçerler.

Ülkemizde artık insanlar, hane halkıyla helalleşerek evden ayrılıyorlar. Çünkü her an Emre gibi bir trafik canavarı, bir madde bağımlısı, ya da o anda kafası bozuk birisiyle karşılaşmak mümkündür.

Bu olup bitenlerden sonra aklımız, fikrimiz, bedenimiz Allah’a emanet demekten başka yapacak bir şeyimiz yok diyor, cümleye sağlıklar diliyorum.