Ben gecenin kör karanlığında çıkan hüzün..
Yıldızların gölgesine düşen dileklerim,
En asi sözlerin damarına giren, çıktıkça depremler yaratan,
Ben güneşin doğumunda defalarca dünyaya gelen..
Her mutsuzluğu sıcacık yüreklerde unutan,
Ben sevdaların en acı, hüsran tarafı,
Zerresine aşk düşen kalpleri, anlarken yaşayan,
Ben bulutlara yüklü yağmur..
Damlası daha yeri bulmadan mıslara dökülen,
Ben sevdayı mağlup olmuş yanıyla bilip, pişmanlığını suretine vuranım..
Gelene sevgi kapısı,
Gidene yolu boylu boyunca seren,
Ben tanımayan yüreklere çözümü en zor bulmacayım..
Kağıtlar arasına gizli ruhunu yansıtmaya korkan,
Her düşüncede olmazlara giden lakin umutları var eden,
Ben sevilen yüreğe aynayım..
Baktığında kendini,
Sevdiğinde kalbini,
Yaşadığında benliğini bulan,
Ben yaşanması en imkansız sevdayım..
Tutmaya cesaret edilmeyen el,
Dokunulması en zor yüreğim,
Ben kendi hayatına sonundan başlayan,
En toy halini yüreklere sunan, yaşanmış ne kadar acı varsa sözleriyle önünde durmaya çalışanım,
Ben isteyene..
Sevgi,
Dileyene yağmur,
Tebessüm edene kahkaha,
Ağlayana gözyaşı,
Mutlu olana sevinç kaynağı,
Ben ihanet edene..
Sessiz çığlık,
Edebinden fazla sukut,
Gereği kadar sakinlik,
En sancılı gidiş,
Ardıma bıraktığım suskunlukla yüreğe düşen korum,
Ben seven her yüreğe dünya dolu değerim..
Hissederek Sevenin kanatları,
Kabul edip soluna koyanın canı,
Velhasıl kelam ben yüreğini
sözlerde anlatan bir garip meczupum..

[AYŞEGÜL KAHRAMAN ]