Dönüp duruyordu çevresinde. Masumane. Ne bir adım yaklaşabiliyor, ne bir adım uzaklaşabiliyordu.
Ak yüzlü uydu muydu kendisi, çevresinde dönüp durduğu da mavi gezegen?

Dönüp duruyordu durmadan. Ürkek. Bazen bir adım yaklaşıyor, bazen bir adım uzaklaşıyordu.
Kendisi ayağından zincirle bağlı yağız bir kısrak mıydı, etrafında dönüp durduğu da demir bir kazık?

Başı yerdeydi, bakışları merkezde. Dönüp duruyordu, sinsice. Yoksa aç bir kurt muydu, kınalı kuzunun peşinde?

Ne ak uydu, ne yağız at, ne aç bir kurt; dediklerine göre gönülmüş o. Kanatlanmış uçuyormuş. Bir yere konacakmış.

"Gönül bu, ota da konar boka da, akıl ermez işine."
Öyle demişler.
Kim demiş?
Kimler?
Kimse kim! Kimlerse kimler! Demiş işte veya demişler.

İyi de böcek mi o, sinek mi, kelebek mi? Derdi beslenmek mi?
Değilmiş.
Karnı tokmuş, sırtı da pek.

“At yalanı, .ikeyim inananı.”
Ben demiyorum bunu, demiş eskiler.

Yalan nedir?
Cevap:
Doğru olmayan.
Doğru ne peki?
Cevap:
Yalan olmayan. (Kişiye göre değişir de denilebilir...)

Bir şey uydurmuşlar, adını gönül koymuşlar.
Kim?
Veya kimler?
Kimse kim, kimlerse kimler?
Bana ne ama tuhaf olan hem dişisi varmış bunun hem erkeği, hem yaşlısı varmış hem de genci.İyi de; elle tutulur, gözle görülür mü? Ölümlü müdür, ölümsüz mü?


“Dur” dedi birisi “pervane misin sen?”
Şaşırdı dönen. Dursa mıydı acaba?
“Kimsin?”
Dönerken “sen kimsin” dedi o birisine.
“Ben mi? Bedenindeki sen…”

Beden ruh taşır. Ruh da bedeni yaşatır.
-Melek misin sen?
-Hayır.
-Şeytan mısın yoksa?
-Saçmalama! Durmadan dönersen sonsuza kadar sürer o. Ne bir adım yaklaşabilirsin ona, ne bir adım uzaklaşırsın. Fizik kanunu…

Durdu. Ses vardı ama görünürde kimse yoktu.
-Neyin etrafında dönüyorsun böyle?
-Bir resmin.
-Cisim mi dedin?
-Hayır, resim.
-Tabii ya, anlamalıydım. Görmüyor mu seni?
-Görmüyor, başını eğmiş.
-El et.
-Başı yerde bakışı önünde dedik ya!
-Ses et, hey de!
-Korkuyorum.
-Kimden?
-O resimden, en çok da kendimden.
-Öl o zaman.
-Ölemiyorum.
-Git kon tepesine öyleyse.
-Titriyorum.
-Derin nefes al, sonra ver.
-Zor...

Seni gidi ciğersiz! Sokul ve yaklaş. Elini tut, sarıl, öp. Kokla. Para ver gerekirse. Zorla. Unutma; canlı olsun veya cansız, her şeyin bir zaafı vardır, onu yakala…

Dinlemiş onu, her kim ise. Geldi ve kondu. Sonra hangi sesi işittiyse konduğu gibi de uçtu. Ve kayboldu. Oysa mavi değildim ben, o da beyaz değildi. Ayağından bağlı kısrak değildi kendisi, ben de demirden bir kazık. Çiçek değilsem de o da kelebek değildi. Bok muydum yoksa, o da bok böceği...

Biri aldatıldı ve kandırıldı; aşağılandı mı sonuçta? Öteki uçtu uçtu da zafer naraları mı attı? Göğe mi erdi başı?
Hayır.
Kimseyi değil kendisini kandırdı oysa, kendini aldattı, kendisini aşağıladı. Adı gönülmüş ama melek değil galiba iblismiş yoldaşı…

Latekmen Kasım 21/ 2016