...sözlerde tükenir cümleler boyu muhabbetin ardından geriye kalan sadece küçük bir nokta..sessiz haykırışların girdabında bir dost yüreğiyle dokunuyorum şimdi sayfalara..söze nasıl başlamalı geriye kalan bir nokta olacaksa..ama demeliyim.
sevgili dost.
çocuktuk;hayat mızıkçılık yapardı ve hep ona küserdi bakışlarımız.aynalarda eskimeye mahkum yüzümüzle vazgeçtik küsmelerden.bir bilinmezlğe uzanan düşlerimizle değil,büyüttüğümüz umutlarımızla yaşlandık..sen ve ben telaşındayız devri olmayan bu gece nöbetlerinin..sen ve ben aşinası olmuştuk bize bakan ahşap evlerin..bu şehrin sokakarası yalnızlıkları vardı bunca kalabalığına inat.ve seninle kaldırımlar boyunca ne sevinçleri sakladık..hüzünleri unuttum..sen de hatırlama artık..
..neyi değişmemiş biliyormusun bu iz bıraktığımız,her köşesine bir biz bıraktığımız şehrin..kar bakışlar altında kardan adam yapan çocukları.. oyunlar oynardık tıpkı onlar gibi.sen beni sobelerdin,ben hakkımı isterdim küsüpte giderken sen..ve bu sokağa çocuk çığlıkları yakışırdı kirli yüzleriyle.yetinmeyi öğrenmiştik onlar gibi oyunlar oynadığımız dönemlerde...yoksulluksa bıraktığımız gibi aynı yerde..
.....
izin verme girmesin yürek limanımıza ne bu çağın kaygıları nede çözümsüz kavgalar...sen ve ben dildaşı olmuştuk yüreğimizdeki notasız bestelerin.ve aşkların en delikanlısını yaşamıştık.sevdiğim kına kokusuyla gelin gittiği günden beri,kaşlarım birbirine yaklaştı açılması zor kilit gibi.. sen biliyorsun yüzümün ardındaki beni..bir sen biliyorsun sert adımlarımın altında gizlediğim kendimi..sen biliyorsun bu hikayenin bendeki izini.arınmak koymuştuk yağmurda ıslanmanın adını.benim dudağımı kanatan yağmurlarımsa bir tek senin omuzunda saklı.tesellisi yoktu bu ağlayışların..sadece ısıtırdı yüreğimi o içten sarılışların.
sevgili dost
uzak bir memleketin garipliğindesin biliyorum.seninde yalnızlığın acı kahve tadında.dişlerimi sıkıyorum ağlamıyorum...özlemimse sığmıyor satırlara..sana sadece sesleniyorum..dünümde bugünümde yarınımdasın..dostluğunla aklımdasın..
..............