Esma’ydı adı. Onbeş ya var; ya yok yaşı, ne de güzel bir kız. Bakıyor yüzüne insanın bir ceset gibi, cansız cansız.
Esma sevdiğine kaçmış onüçünde. Çekmiş babası vurmuş çocuğu düğün gününde. Evermişler Esma’yı kırkbeşinde birine.
Babası suskun kalmış, tabi ki o’da bu işten payını almış. Adam kumarbazın külfetlisi çıkmış. Kumar borcuna Esma’yı pavyona satmış. Yaşı var yok, onbeş, bir gözler var ki; bir çift zümrüt bellersin.Saçları kömür karası, belden aşağı, baksan kendinden geçersin. Bakan bir daha bakıyor. Bir bilseler içindeki dinmez acıyı. Bir kısrak gibi iri,diri ve sülün.
Sonunda bir fırsatını bulup kaçmış pavyondan. Sokaklara düşmüş, pavyondan kaçınca.
Esma, olmuş Esmeralda
Yüreğinde yangınlar, yaradana hep bu çığlık, bu yakarışlar.
Görenler bir daha bakıyor
-Bu nasıl bir afet? diyor
Aah bu güzel Esma, keşke bahtıda bu kadar güzel olsa
Bir adam sevmiş, yıllar yıllar sonra, adamda sevmiş, ama boşayamamış karısını Esma uğruna. Bakmış ki bu işin sonu yok; bitirmiş Esma bu ilişkiyi bir solukta.
Birden karar vermiş toplamış valizi çıkmış yola, gidiyor gidebildiği yere.
Gide gide varmış, küçük bir köye. Ne iz bilir, ne yol. Okuma yazma desen oda yok. Karar vermiş adınıda değiştirmiş.Kendine yeni bir hayat kurmuş. Yeni bir hayata başlamış. Ondokuz olmuş yeni daha, O’nu durgun, suskun yapmış yaşadığı hayat. Feleğin çemberinden geçmiş, derler ya hani
işte bu o olsa gerek…
Ne de duru bir varlık; kimseye yok bir kindarlık. Kaderine boyun eğmiş Esma
Bir işe girmiş, okuma yazmada öğrenmiş. Kimseyle dost olmaz,kendinden başkasıyla konuşmaz, kimseye karışmazdı.

Yavaş yavaş öğrendi herşeyi, çalıştı, didindi, kendine meslek edindi, bir de zengin biriyle evlendi.
Geçmişini bir kalemde sildi Esma. Babası buldu onu sonunda hani zenginde bir kocası var ya;
Tehdit eder olmuş herşeyi kocasına anlatmakla, haraçların sonu bitmek bilmemiş. Dayanamamış sonunda çekmiş vurmuş babasını. Acılarının sanki bir nebze dindiğini hissetmiş.
Karşılıklıydı kocasına olan sevgisi. İlk defa aşık oluyordu.Babasının bunu tekrar yıkmasına izin vermemiş. Babası mezara, kendisi dama girdi. Nefsi müdafa, dedi hakim salıverdi.

Bu hikayeyi anlattığında Esma 30-lu yaşlarda. O zamanlarda kocası hasta, bırakmış adam herşeyi Esma’ya
Bilmem daha sonra ne oldu halleri. Yaşıyorsa hala, olmalı şimdi kırkbeş, elli.
Bazen inanmasak bile gerçekleşiyor ve hayatta kötü giden şeyler güzelleşip hayata tekrar renk veriyor.İnsanı tekrar hayata bağlıyor.
İnsan kendine çevirebiliyor kötü kaderinin dengesini.
Esma’ nın hikayesi de bu kötü kaderimizi bizim yönlendirdiğimizin bir göstergesi .