Sağanağına yakalandım bu dem.Sensiz bu yürek sancıda...

Zamansız kalıyorum,gidişinin ardından...
Gözlerim kilitlenmiş ufkuna...Sessizce bekliyorum,her an dönecekmişsin gibi...

Böyle apansız mı bırakacaktın beni?
Böyle apansız,ıssız mı kalacaktı bahçelerim?

Ne de çabuk alışmıştım bana yakın olmana oysa şimdi bir o kadar zor geliyor alışmak yokluğuna.Ne kadar göremesem de seni yakınlarımda olduğunu bilmek huzur veriyordu.Oysa şimdi,kilitlendim kaldım öylece...Hasretini öyle yoğun yaşıyorum ki,yalnızca seni duyuyor,seni hissediyor,seni dinliyorum...

Varlığıyla var olduğum,yokluğunda yok olduğum!
Beraberinde neler alıp gittin,biliyor musun?Sen yokken hep bir yanım eksik kalıyor.İçimde hasret ateşlerini söndürmek için varlığındaki nurları yağdırıyorum varlığıma...Islanıyorum işte hasret sağanağında...

Hüzün yağdı bahçelerime...
İçimdeki baharlar seni arıyor,kuşlar sen arıyor... Gönlüm kırık,umutlarım yitik gidişinin ardından...Üşüyor ömrüm,üşüyor kalbim.Sen’den başka hiç kimse yokmuş gibi dünyada.Öyle yalnızım ki artık,ben buralarda...Sensiz bu yürek sancıda...

Zaman zaman bir rüzgarın sesinde,zaman zaman bir denizin dalgasında bulurum seni.
Uzaktan duyduğum bütün sesler seni hatırlatır,seni anlatır. Sevdamı anlatmakta eksik kalıyor kelimelerim,kifayetsiz kalıyor dilim...ilmek ilmek dokuyorum hasretini...kalbimden hissediyorum seni.

Biliyor musun!Gözlerim değil,yüreğimdi Seni gören...Kendime bile dar gelirken yüreğim Sen’inle genişledi,Sen’inle hayat buldu.

Ben Sen’in suskunluğunu sevdim,anlamlı ve dolu dolu bakan bakışlarını,dünyayı ağlatan nazarını...Ağlamakla başlıyor her şey...pişmanlığımız boşa kürek çekmişliğimize ağlamakla.. Anlamakla başlıyor şey...Ne olduğumuzu,nereye doğru yol aldığımızı,bizi sevenin asıl kim olduğunu anlamakla.Anlamak ve ağlamakla...

Asıl Seni tanımaya ve anlamaya başladığımda anladım,aslında ne kadar yalnız olduğumu..Daha çok yakalandım yalnızlığa!Daha çok hissetmeye başladım acizliğimi...ulaşamadıkça daha da büyüyor yangınlarım.Sensiz bu yürek sancıda.

Hasret ayazı yaşıyor ömrüm.Sonbahar rüzgarları esiyor gönül bahçemde yıkıp yakıyor her şeyi.Yitik bir ben kaldı ardından yollarını gözleyen.Sana olan sevgimi yazdım bulutlara,sana olan sevgimi haykırdım yalnızlığa.sensiz buralar inan, dar gelir artık bana.

Sevdan!Bana teselli veren sevdan...sadece sevdan örtüyor beni.

Zamansız yakalandım bu gidişe,
Ufukta gözlerim,ufukta kalbim...Sabırla dünyama doğuşunu bekliyor.. .
Nasıl apansız gittinse,İşte yine öyle, gelişini bekliyor...!