Mutluyduk biz be.! Taşla,sopayla mutluyduk.! Koşarken mutluyduk, ağlarken mutluyduk.! Çünkü çocuktuk.! Olmasada evimizde herşeyimiz, mutluyduk.! Yoktu bilgisayarımız, bisikletimiz. Bisiklet gördüğümü’de özlem dolu gözlerle bakardık. Ama hergün umudumuz vardı. BABAM BİZE BİSİKLET ALACAK.! ümidi ile her gün beklerdik. O metal parlaçalarının bize verdiği mutluluk paha biçilemezdi.
Hayır oda ne telefon yok olamaz bilgisayar oyunları, televizyon, argolu programlar. Aldılar elimizden mutluluğumuzu, Bizleri kendi gelecekleri için çalıştırıyorlar gecesine gündüzüne. Sistemin kölesi haline geldik. Daha çok para para.! Ev alacağım, araba,arsa, tarla, mağaza. Çocuğum yaşıtlarından geri kalmasın, koy cebine parayı, al pahalı arabayı. Al onunda ümitlerini. Ey kişi.! Hatırlıyormusun sen bi metal yığınının yolunu gözlüyordun gece gündüz. Şimdi hepsi var ama istemiyorsun.! Çünkü gözün açıldı.! Açlaştın, mala mülke doymak bilmedin.! Herşeyin var ama mutlu değilsin.! Başını yastığa koyduğunda, ’-Yarın iş var’ içindeki mutluluğuda yitirirsin.! Çünkü artık sistemin, paranın kölesisin.! Yokluk gelirmi bilmezsin düşünmezsin. Kendi içinde hayatı bitirirsin. !