Sanki sadece sevdiklerimizi kırıyoruz sadece onlara kırılıyoruz.Diğerleri yani samimiyetimizin daha az olduğu,resmi denilen taraf,neden onlara karşı bu denli nazik ve yapıcıyız.Neden onlarla konuşurken daha kibar daha sıcak bir ses tonuyla konuşuruz.Soruyorum arada kendime bazen de çevremdekilere neden diye?Oysa ki;asıl önemli olanlar ya sıra beklemekte ya da nazımızı çekmekte.Kaybedince koşmak için mi enerjimizi onlara harcamıyoruz sevdiklerimize yani.Diğerleri nasıl olsa şöyle böyle yitip gitselerde hoş belkide.Aslında her insan bir kitap fakat kitaplarda çok çeşitli malum.Peki bunca çeşit varken,tek bir kimlik nasıl herkese aynı şekilde davranabilir?Sıcak ya da soğuk?Insanların hayatında bunca kaygı varken,oturupta şimdi kime nasıl davranmalı mıyım diye düşünecek.Pek tabi düşünecek,neticede sorgulayan da bir insan.Onun da beklentileri var pek tabii.Yaşamın gereğide bu çünkü,insan ilişkileri.Özellikle günümüz kuşağında hayatlarımız serum gibi takılı şarz aletlerine bağlıyken.Oturup bunu uzun uzun düşünmeli.