Değdi mi yaşananlara. Nasıl da sevmiş, nasıl da sen olmuştum sensizliğinde. En doğruyu yaşamak isterken, hiç hissetmediğim kadınlığımı hissederken iliklerime dek seni düşleyerek, böyle mi yıkılmalıydım?

Yok, seni anlamak zor, çok zor hem de. Oysaki nasıl da haykırıyorum kendimi anlatmaya, yüreğimdekileri anlatmaya nasıl da çırpınıyorum ve tüm çıplaklığıyla seriyorum önüne. Görmüyorsun, duymuyorsun yine de. Görmek istemiyorsun belki de, duymak istemiyorsun. Ya da görüp duyuyor ama inadına, domuzuna yapıyorsun, görmezden duymazdan geliyorsun inadına. Bir şeylerin öcünü alıyorsun belki de, birilerinin intikamını benden.

Peki niye?

Gücümden korkanlar olmuştu pek çok kez, yıkılmayışımdan rahatsız olanlar, zayıflığımdan haz alamayışın hırsını yaşayanlar. Onlardan birisin belki de. Sen de gücümün inadını kırmak adına yapıyorsun tüm bunları. Zayıf, çok zayıf görmek istiyorsun beni, zavallı, muhtaç, sığınsın, yalvarsın, yapamasın bensiz, bensiz bir hiç hissetsin, su gibi hava gibi bilsin beni istiyorsun. Onun için bu yerden yere vurmalar, onun için belki de böylesi horlayıp aşağılamalar. Oysa bilmiyorsun ki daha bir güçlendirirken beni, daha bir güvenli kılarken; seni yücelttiğim, yere göğe koyamadığım o en yücelerden her gün bir basamak daha iniyorsun. Evrene sığmaz taşarken varlığın, her gün biraz daha küçülüyorsun sen büyüdüğünü sanırken aşağılayışınla

Derler ya kadınla erkeğin terbiyesi tartışmalarda kendini gösterir. Ne kadar da terbiyesizleşiyor, ne kadar da sıradanlaşıyorsun öylesi anlarda, gözümdeki değerinden büyük bir süratle uzaklaşırken.

Bundan öncekilerde olduğu gibi yine tutup da seni kaldırmayacağım o düştüğün yerlerden, sıra dışı olmayacaksın gözümde yine, yüceltmeyeceğim seni, başıma taç olamayacaksın ne yapsan da.

Sen bu sun! Bu kadarsın sen!

Anladım artık değişemezsin. Sevgiler yeşermez senin yüreğinde, bilmiyorsun çünkü sevgi nedir, nasıldır, nasıl yaşanır sevdalar.

Kıymet, kadir bilmezsin sen.

Anladım!..