Adı gibi güzel sevdiğime...

Her şeyin bir sonu varmış ya sevdiğim. Dün gülüp bugün ağlamak... Çok zor sevdiğim. Tarifi bile yok gidişinin. Öyle güzel gittin ki ağzımı açıp bir kelime edemedim ardından. Kendimi bir köşeye atılmış mahkumlar gibi hissediyorum. Bir sen vardın şu adamın kalbinde. Bir sen vardın şu hayallerimin merkezinde. Artık yolumun sonundayım. Hiç üzülmüyorum aslında. Biliyorum, görüyorum, hissediyorum... Senin hâlâ solundayım. Hani demiştim ya sana, belki bir kitap yazarım sensizlikte, hani sayfalarına senin adını kazırım diye. Yazıyorum işte nedensiz ve durmaksızın...

Gittin meleğim. Elinde kalbim, bitişimi yazdın. Sen gidince saçlarımdaki kelebekler uçuştu. Şiirlerim ağladı. Ben ağladım... 2 saat bile yokluğuna dayanamayan beni, kim avutacak yıllarca? Sorumun cevabına ben bile sonuç bulamazken senden bir şey beklemek saçma olur. Ellerimden tutmanı beklerken sırtını dönmen bile cehennemin kapısını gösterdi. Ben günahkârın. Ben ölümün, ben kalımın. Gidince hiçbir şeyin değişmeyeceğini biliyorsun. Sadece bu kelimelerle kendimi avutuyorum. Her şey değişecek. Hiçbir şey aynı kalmayacak ki.