Acıların en yücesidir ayrılık , öyle soğuk , öyle yalnız , öyle yarım... Haklılığının cezasını çekersin. Daha çok sevdiğin için daha çok bedel ödersin... Haklısın ama haksızlığa uğruyorsun haksız insanlar gibi.. Haklı olmak güç , haklı olmak zor geliyor... Bir günah işlemiş gibi , bir suç işlemiş gibi soğutuyorsun yüreğini , öylece yalnız bırakıyorsun kendini , öylece yarım...
Bir yerlerde karşılaşma ihtimallerinden bile çekinmiyorsun artık çünkü uzun süre uzakta kalan her şey bir zaman sonra yabancılaşıyor yüreğine.. Bir yerlerde karşılaştığın insan aslında senin tanıdığın kişi olmuyor , senin tanıdığını sandığın kişi oluyor ; Yani yabancı biri... Sen tanıdığın o insanı sevmekten vazgeçemiyorken o gün geçtikçe senin sevmediğin , senin tanımadığın insan olmaya devam ediyor. Artık bu direnişe bir kurtarıcı gerekiyor çünkü bu müebbette af çıkmıyor , bu öyle bir iç savaş ki uyutmuyor insanı , yavaş yavaş siniyor bedenine... Duygularını bıraktığın yetimhane kapısında kimse seni kucağına alıp sahiplenmiyor... Daima yalnız , daima kendinle konuşabildiğin bir dünya da yaşıyorsun... Yüzünü hatırladıkça nefret ettiğini , yüzünü unuttukça çıldırdığını hissediyorsun... Bütün bunların geçmesi için bir mucize gerekiyor ;
Öyle bir mucize ki derinlerde bir yerlerde , bir yerlerde karşılaşma ihtimalini değil de bir yerlerde yeniden tanışabilme ihtimalini getirecek bir mucize...