BEN BABAMI ÇOK SEVERDİM.

Babam öleli çok oldu. Aniden ölmedi. 8 sene bir hastalığın pençesinde gözümüzün önünde yaşadı. Dürüst bir insandı, kimsenin hakkını yemedi, harama el uzatmadı. Arada bir iki kadeh içkisi vardı. Okumamı çok isterdi, bende kendi okuyamamışlığının özlemlerini silerdi. Ünivesite sınav sonuçları açıklanacağı gün sabah erkenden, hepimiz uyurken gitmişti gazete bayisine. Geri dödüğünde hiçbir şey söylemeden balkona çıktı, bir sigara yaktı. Telaşla gazeteye baktım, ikinci tercihimi kazanmıştım. Çığlıklar attım. Babam içeri girdi kazandığım okulu söyleyince babamın ilk kez (ve de son kez) ağladığını gördüm. Babamla o gün bile sarılmadık, birbirimizi ne çok sevdiğimizi, ne kadar değer verdiğimizi söylemedik. Bunu hiç yapmadık en azından kendimi bildiğim süreç içinde.
Babam beni çok severdi, biliyorum.
Ben babamı çok severdim, biliyordu.
Babam bir hastane odasında yanlız öldü. Onunla birlikte hiç değilse ölüm döşeğinde ona sarılıp, ne kadar sevdiğimi söyleme ümitlerim de öldü...

Bugün evliyim, dünyalar tatlısı iki yavrum var. Ben dersimi aldım, artık korkmuyorum, ertelemiyorum. Çocuklarıma hergün defalarca onları çok sevdiğimi söylüyorum, sarılıyorum, öpüyorum. Eşimin saçlarını okşamak, ona ne kadar değer verdiğimi, ne kadar sevdğimi söylemek 15 yılın ardından hala büyük mutluluk veriyor bana ve biliyor musunuz birkaç sene aldı ama o da öğrendi bunu. O da korkmuyor sevdiğini dile getirmekten.

Ben çocuklarına sarılmış babalarını gördüğümde, kendi babamın, ölüme giderken bana en önemli hayat dersini miras bıraktığını biliyorum. SEVGİSİNDEN KORKMAMAK...