’’(...)O apartman yeni yükselmiyordu.Uzun zamandır oradaydı.Ama ilk defa böylesine dikkatimi çekti.Göz göze geldik.Hayırdır aslanım.Bir sorun mu var?Neye baktın?Sen yenisin galiba dedi.Göğsünü kabartmıştı.Baktım gözlerinin içine içine.Ben yirmi senedir bu gökyüzünü izlerim oğlum.Sen geleli iki sene oldu.Ha beni tanımıyorsan o senin sorunun.Benim mahallemde adam olacaksın.Eğ başını.Gökyüzünü kapatma.Gökyüzünü delmek ister gibi yükseliyordu.Öksürdü.Boğazını temizledi.Tam bir şeyler söyleyeceği anda asansörü çalıştı.Dört insan birbirini tanımadan aşağı indi.Dudak okuma huyum yoktur.Ne dediğini anlamadım apartmanın.Asansörün gürültüsü havalandı.Bahçemdeki limon ağacının tepesine kondu.Mevsim yazdı.Ama aylardan eylül.Limon ağacı yediverendi.Asansör sustu.Gürültü tekrar havalandı.Apartman olduğu yerde duruyor.Karşılıklı bakıştık.Tehditkar.Bir çalı sürüklendi.Rüzgar görevini bitirdi.Silahıma davrandım.Bak oğlum siz gelene kadar biz iyiydik.Asmanın tepesinde kumrular vardiya değiştirdi.Anne kumru geldi.Baba kumru uzaklaştı.Çocuk kumru bir bana bir apartmana bakıyordu.(...)’’

Çağrı Kundakçı