Bir Anı
Ben küçükken, bütün köy çocukları hasat yapılacak harmana toplanırdı.Mal sahibi tahılı (buğday ,darı ve arpa...) çuvallara doldurup içeri alırken,orada toplanan çocuklara Allah yolunda lokma dağıtırdı. Bir gün bende köy çocuklarına takıldım,uzak bir mahallede harmana gittim.Beni gören mal sahibi herkese torbada verirken bana teneke doldurdu.İtiraz ettiysem de,adam beni dinlemedi.
Ofluya puflaya sırtlayıp eve getirdim.Ben mutlu ve mesut,babacığıma koştum:’Babacığım bak,bir teneke buğday bana verdiler,getirdim dışarıya koydum,dedim.
Babam yerinden kalktı hole çıktı,dönüp bana bakarak:
’ Kızım biz ne zamandan beri lokma topluyoruz,dedi.
’ Babacığım ben istemedim o amca zorla bana verdi,dedim.
Sonra bana dönerek:
’Bak kızım,biz Allah yolunda veririz,toplamayız.Sen şimdi nasıl alıp getirdiysen,öylede al götür geri ver,fakirlere dağıtsın.Benden de çok selam söyle...
’Ben ağlayarak zorlukla bir teneke buğdayı yüklendim,amcaya götürdüm.Amca şaşırdı,fakat bir şey demeden aldı.Bende babamın selamını söyleyerek rahatlamış olarak eve geldim.
O günden sonra aile hikayelerimizi dinlemeye merak sardım..Neticede;’ Allah yolunda verdiklerimizi,tekrar toplamayalım diye,dua ederdik.’Ailedeki eğitim yetişecek nesillere şekil verir.Bilinçli ,onurlu,çalışkan bir toplum ve ailede dilencilik öğretilmez.İnsan olma onuru ve güzel ahlak öğretilir.
Kısacası ’Ağaç yaşken eğilir!’...Hayriye