Voltaire’e ait olan bu sözü çok beğenirim.Yani çok şeyi yapmaya kalkarken,mümkün olanı da kaçırma tehlikesi kapıdadır!
Bu nereden mi aklıma geldi?
Forumun "Ankara Toplantısı"yla ilgili yazılanları detaylıca okudum."Mükemmellik" beklentisinin ağır bastığını,bunun da sevinci "nispeten" engellediğini gördüm.Bende böyle bir kanaat oluştu sonuçta...
2004 seçiminde 9 milyon insanın,22 Temmuz seçiminde de ortalama 6,8 milyon insanın oy kullanmadığı ülkede yaşıyoruz hepimiz.Kaldı ki 21 daireli bir apartmanda oturuyorum.Genel kurulda onbir üyeyi bulmanın ne kadar zor olduğunu da bilirim...
Bu bağlamda,böyle bir toplantının Ankara’da tamamen gönüllülük esasına göre yapılmış olmasını,kendimce,"başarı" olarak değerlendiriyorum.
Peki,bununla yetineceğiz mi?
Hayırdır cevabım ama yaptıklarımızı da olumlu değerlendirirsek,önce kendimizi "ödüllendirmiş" oluruz.
Niye çiçeğin hep başkalarından gelmesini bekleyelim ki?
Tıpkı Veronica A.Soffstall’ın "Bir Süre Sonra"şiirindeki gibi:
"......
Başka birisinin sana çiçek getirmesini beklemeden,
kendi bahçeni yarat,
ve kendi ruhunu süsle."
Yapılan bence tam da bu.