BİZE NELER OLDU?
Bir türlü aklım ermiyor,erdiremiyorum.Bize bahşedilmiş yaşamı ve bunu yaşayacağımız
Dünya’yı kirletişimizi anlayamıyorum,Dünya’ya sığamayışımızı da doğrusu. Neyin derdindeyiz?
Neden bu kadar hırs?Toprak, para, kariyer için, can yakmaya, yuva bozmaya, kardeşi kardeşe kırdırmaya gerek var mı? Değer mi? Huzur, barış ve sevgi olmayan bir hayatı yaşamak çok zor. Birbirini sevmeyen nesiller yarattık. Din, dil, ırk ayrımı yapmak bize hiçbir şey kazandırmadığı gibi, fazlasıyla kaybettiriyor. Her şeyden önce insanız biz. Doğanın en zeki, en akıllı varlığıyız.
Doğru ya, bizler, toplumun en küçük ama en önemli parçası olan aile kavramını bile ko
ruyamadık. Çocuklarımızı, nefret, öfke ve kavgayla yetiştiriyoruz. Aile yapılarımıza bir baka
lım. İster aşk ile ister birbirini tanımadan yapılmış evlilikler ne kadar sürüyor? Çok kısa.
Sebep? Genelde hep aynı. İhanet…Oysa evlenirken, hastalıkta, sağlıkta, varlıkta , yoklukta
diyen bizler değil miyiz?
Mutlu ve huzurlu insanlar olmak çok kolay . Anlayış, hoşgörü, saygı ve güven.Bunları
beceremez miyiz? Elbette yapabiliriz. Sevgi, her zorluğun üstesinden gelir. Maddi imkansızlık
lar, yalnızlıklar, yaşama dair zorlu şartlar. Görüyorum ki, bizler, konuşmayı da beceremi
yoruz. Konuşmadıkça ve
birbirimizi
anlamaya çalışmadıkça, iletişim kuramayız ki. İletişimin olmadığı bir ilişkinin yürümesini
beklemek saçmalıktır.Neden birbirimize anlatamıyoruz sıkıntılarımızı, beklentilerimizi,
arzularımızı? Ve neden anlatılamayan bunca şeyin, neden anlatılamadığını sorgulamıyoruz? Çünkü, birbirimizden son derece uzağız. Çünkü, birbirimizin duygularını , ne hissettiğini önemsemiyoruz. Çünkü birbirimizi sevmiyor ve saymıyoruz. Oysa,bana, karşımdaki kişi, duygularını dile getiremiyorsa, üzülmeliyim. Onu, anlayamıyorsam ve hala mutsuzsa kendime öz eleştiri yapmalıyım.
Mutlu çocuklar, mutlu eşlerin eseridir.Ve mutlu bir toplumda, mutlu çocukların.
Öyleyse, bunu denemek için neyi bekliyoruz?
Savaşlar. O, ardı arkası kesilmeyen savaşlar ve ölümler. Kan ve yine kan. Ne uğruna?
Kendi sokağında oynayamayan, elmalı şekerin tadını bilmeden toprağa verilen bebeler.
Şehitler,’’Önce vatan’’ diyen evlatlarımız. Ve analar, babalar.Binbir zorlukla büyüttüğü
evladının yasını ölene kadar tutacak olan analar ve babalar.
Durun, yapmayın artık. Ölüm zaten var. Zaten,şu kısacık hayatın sonu bu.Ölüm,
çok soğuk ama var işte. Düşmanlık niye? Bu Dünya hepimize yetecek kadar
büyük. Ve kalbimizde, sevgiye doyacak kadar geniş. Anlayış ve saygının her bir hücremiz
de yeşerdiği bir toplum olmamız dileğimle….