Bahçemde gül yetiştirirken toprağa dokunan ellerim boş kaldı. Okşayıp sevebileceğim hiç bir gül yok artık.
O kırpkırmızı yarenler topraktan söküldü, sanki beraberinde yüreğimi de söktüler. Acıdı içimin içi. Öyle çok derinlerde hissettim...
Yangın sönmeden soğumaz. Yangın soğur mu?
Bilmiyorum.
Ama zamanla beraber soğudu yangınlarım.
Artık hissetmek şöyle dursun, akıl defterime yazmaya tenezzül etmez oldum. Gülleri yalnızca toprakta hatırladım. Hem heybetli hem de latîf duruşları gitmedi önünden gözlerimin.
Gider mi?
Bilmiyorum.
Zamanla geçer dediler.
Geçip gitti mi?
Bilmiyorum.
Her şey gitmiş gibi davranmakla başladı.
Geçmiş gibi davrandım,
ve günler bana inanmaya başladı.
Sonra yıllar
yüzümdeki tebessümlere kanıp
beni unuttu sandı.

Ben unutmuş gibi yaptım.
Herkes inandı. Belki de inanmak istediler.
Bilmiyorum.

Unuttum belki de. Kim bilir?
Ben bilmiyorum!