HER DOZDA YENİ UMUT
Tamam, kabul ediyorum bu binayı ben kurdum ama yardım etmeye meraklı ne çok insan vardı. Çimentosundan tut da kumuna kadar. Hiç yorulmadan arkalarıyla taşıdılar malzemeleri.
Beklide daha on beş yaşımdayken beni bırakıp gittiğinde anam atmıştı binanın ilk temelini. Ve gidişler birbirini takip ederken çok görkemli bir bina meydana gelmişti. Hep gidenler değil tabii ki kalanların da emeği büyüktü. Ama ben yinede etik olmaz diye kalanlardan söz etmiyorum.
Ah! bir ben demeyi öğrenseydim, önce ben, önce ben.. Öğrenemedim, öğrenemeyeceğim de galiba. Hayatımda hep önceliği olanlar vardı.
Hayat yolculuğuma Rize’nin küçük bir kasabasında ağlayarak başlamışım. Mutlu bir çocukluk yaşamıştım. Taa ki on beş yaşımdayken annemin ölümüne kadar. Acıyla ilk tanışmam bende büyük bir ruhi hasar bıraktı. Aradan geçen uzun yıllar, bu hasarı tamir etmediği gibi, yaşadığım peş peşe acılar daha da büyüttü…
Şimdi çevremdekiler benden bu binayı yıkmamı istiyorlar. Oysaki biz, ölümlü doğmuş, ölümlü büyümüş, ve zamanı gelince ölümsüz bir dünyaya gideceğiz. Hayatı fazla kasmanın hiç gereği yok diye düşünsem de... Tabiiki bende isterim bu binayı yıkıp yerle bir etmek. Ömrümün kalan günlerini bu binada yaşamamak.

Ve Allah iyi ki umut etmeyi yaratmış . Kemoterapiye, radyoterapiye hatta bütün tedaviye sadece sağlığına kavuşacaksın umuduyla katlanabiliyor insan. Her dozda yeni umut.
Umudum her daim var. İçinde yaşadığım kanser denen bu binayı yıkacağım.

Ekim ayı "Meme Kanseri Farkındalık ayı" . Ne olur meme kontrollerinizi yaptırın. Bende hastalanmadan önce sizin gibi sağlıklıydım. Biliyorsunuz ki erken teşhis hayat kurtarıyor.