1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
810
Okunma
Sen eskimedikçe açılmaz gökyüzünün o sisli karanlık perdesi. Sen istemedikçe kaybolmaz anıların arasında ismin ve yüzün. Sen baktıkça hiç uzak değil görünmeyen köy. Sen geldikçe adımların deler toprağı. Sen, sen ve yine sen, öyle olduğun yerde duruyorsun ya kımıldamadan başım dönüyor. Sen bakıyorsun ya bana öyle gözlerim bir çocuğun dünyadaki en mükemmel oyuncağa kavuşmuşcasına çıldırıyor. Sen, sen ve yine sen. Hiç bir şey yapmadan hiç bir telaşa kapılmadan yüreğimin en dipsiz kuyularından çıkarıp gök yüzüne salıyorsun ya beni, çıldırıyorum ilk defa gökyüzü gören birisi gibi, uçurtma gibi. Ve sen, sakın bırakma ipimi.
Düşerim.
Abdullah Karslı
Şiirin sahibi
Cevap Yaz