Biz Barıştık


26.10.2016 tarihinde izmit/kartepede çalışmaya gittik sabah o da geldi, onun geleceğinden haberim yoktu tabi.
Allaha şükür işler yoğunmuş bizi işe çağıran adam o gün onuda işe çağırmış biz orada kaldığımız için kahvaltıya erken gidiyoruz neyse biz arkadaşlarla kahvaltı yapmaya basladık 10 dakika kadar sonra servis geldi bende kapıya karşı oturduğum için girenleri görebiliyodum beraber çalıştığımız ablalar gelmeye başladı bide ne göreyim Büşram girdi içeri öyle bi mutluluk yok, çayım bitmişti fırsattan istifade çay doldurmak için kalktım beni gördü selam verdi ama ben kafamı bile çevirmeden çayımı doldurmaya devam ettim, çok üzüldü yüzünden belli oluyodu kahvaltı yapmadan işe başladı.
Şimdi soran olur madem o kadar seviyosun, geldi diye mutluluktan geberiyosun neden selamını almadın...
Ayrılmıştık ve 2 hafta sonra ilk kez görmüştüm yüzünü gülüşünü ilk kez duymuştum ve artık 1 hafta boyunca her gün görecektim mutluluğum bu yüzdendi
Büşrayı uzaktan uzaktan izlemeye devam ettim o farkındamıydı bilmiyorum gururumu yenemediğim için yanında dahi duramıyodum neyse 1 hafta geldi geçti benim son günüm istanbula dönme vaktim geldi beraber servise bindik izmite ne ara geldik anlamadım her saniye onu düşünüyorum çok üzülüyorum gideceğim için onu bidaha göremiyeceğim için servisten indim dokunsalar ağlayacağım o kadar kötüyüm otobüse bindim 10-15 dakika sonra telefona bi mesaj geldi.
büşramdandı mesaj ’neden’ diye sormus neden bana düşman gibi davranıyosun diye cevap veremedim ne diyeceğimi bilemedim haykıramadım seviyorum seni ela gözlüm diye, ben cevap vermeyince aradı ne diyeceğimi bilmediğim için geceyi bekledim.
tekrar aradı ne benim ona kızdığım mevzu doğru nede onun bana yaptıkları sadece bi yanlış anlaşılmaymış o gece telefonu kapattıktan sonra öyle bi heycan vardı ki, içimde bu barışmanın heycanıydı.
ve ben o an anladım ki o yokken yaşayan bi ölüymüşüm bu yazdıklarımdan onun haberi yok ama illaki bi gün okutacağım o zamana kadar sadece siz bileceksiniz

Şaban ÖZDEMİROĞLU