Gözlerimin önünde karanlıklar gidip geliyor. bir yandan da güneş ışıklarının titreyen parlaklıkları ruhumu okşuyor. Nefes alışlarım sık ve düzensiz bedenimi parçalayalar gibi ya da parçalayacakmış gibi. Alnımdan ise soğuk soğuk terler boşalıyor avuçlarımdan ise kan sızıyor ne oldu niçin veya neden oluyor…
Güneş tekrar bu karanlık köşeyi aydınlatmaya başladı sinsi sinsi gülüyor ama öyle bir hal alıyor ki tren raylarına bağlanmış bir insan gibi yani ölmek isteyen bir fahişe gibi hayat üzerime üzerime geliyor ölümü kesinde! neden öyle oluyor neden…
Avuçlarımdan kan sızıyor. Beynimin en derim yerinden sıcak bir anı belirliyor. Sözcüklerim ağzımdan titreyerek çıkarken tren tamda şuan 11.44 hayatın üzerinden geçiyor ve param paraca bir şekilde zamanın derinliklerine işleniyor bedenler…
Toprak desen hayatı kabul etmiyor durun durun kalbimden gözlerime akan sıcak bir gözyaşı ile ruhum titretiyor. Gene o acayip sesler başlıyor, Kulaklarımı çınlatıyor hem de ama ne olduğu belli değil tıpkı hayata ne olduğu belli olmadı gibi her şey…
Üzerimde hayat, zamanı küçük küçük elimden alıyor. Bıktım her şeyden belki ölüm bana da çok yakışacak ve kirli hayattan kurtulmak için ölüm çok güzel bir olgu yoksa bu iğrenç hayatta nasıl katlana bilirdim ki… Elveda
Serhat