salak bir gün daha geçiyor, her geçen gün kendimden uzaklaşıyorum, anlamını yitiriyor bazı şeyler kısacası kayboluyorum. ben eskiyi özlüyürum hiçbir zaman farkına varamadığım ve değerini bilmediğim o eskiyi daha on yedi yaşındayım ama bir otuz yıl daha yaşamak gibi bir hevesim yok. yaşamak, doğmak elimde değil ölmekte öyle. intihar etmek istiyorum zaman zaman ama bunun için cesaretim olmuyor her defasında arkamda bırakacağım insanlar ve ölüm süreci aklıma geliyor. yani ölümden değil can çekişmekten korkuyorum sanırım bu herkesin korktuğu bir nokta. ama mühim değil bu çünkü sadece bundan korkmuyorum çünkü ben yalnız biriyim. sevdiğim kişileri elde edemeyen biriyim. yalnızlığa tahammül edemiyorum. bu beni öldürüyor. acı çekiyorum ve aklıma birden tanrı geliyor. onun verdiği hayatı ben alamam alırsam cezalandırılırmışım. bu konu hakkında hiçbir karara varamadım çünkü hangisi gerçek bilmiyorum. belki bunlar birtakım insanların kişisel fantezilerinden ibarettir. hiç belli olmaz, yine de O’na inanıyorum sadece beni arada derede bırakıyor ve çoğu zaman ondan kopuyorum ama dediğim gibi ben O’na inanıyorum benim tanrım o sadece benim tanrımın gücü devasa ve ürkütücü boyutlarda değil benim tanrım zorba değil, benim tanrımın adı: sevgidir. kendisi eyleme dönüştüğünde herkes tarafından görülür. görüyor musunuz? salak bir günün ardından vardığım netice nedir? hiç.. keşke deli olabilsem, o zaman inanmak inanmamak bana kalmış birşey olmazdı. yalnız hissetmezdim belki kendimi. beni düşünen insanları umursamazdım nasıl olsa bu elimde olmazdı. yani bişey hissetmesem hiç bişey ama bunun sonsuz olmayacağı ne mümkün? yani sonsuza kadar cehennemde acı çekmek ya da sonsuza kadar cennette mutlu yaşamak? deli olsam da bunları düşünemezmiydim? tanrım ya da varsa başka tanrılar! bana kendi kapıldığım hislere dayalı fırsatlar vermeyi bırakın, adam akıllı yol gösterin. zaten ben sizin kulunuz ve kölenizim beni ihmal ederseniz kime inanırım? yalnızlıktan girdik yalvarmaktan çıktık. kendinize ve bana iyi bakın.


murathan