Bazen özlemlerle dolar insan. Hırçınlık basar üstünüze hasretten. Siz hiç çok sevildiniz mi? Ya da ölesiye sevdiniz mi?
İçinizden özlersiniz işte böyle zamanlarda.. Ona gitmek istersiniz ancak bir bahane çıkartırsınız kendinizce.. Belki kalemdir yazan ancak esas gönül yaşıdır yazdıran. Gönülden geçenleri o sevgiliye söylemek için hazırlık yapan bir yürek vardır aslında. Sevgilinin karşısında dili tutulmuşcasına konuşamayan.. Hep en son sevdiğinizdir gerçek aşkınız. İlkleri onunla yaşamaya yada yaşamaya çalışmak için çabalarsınız belki de. Hep sevmesini bekleriz her defasında. Daha fazla isteriz hep daha fazla.. Bazen o kadar bencilleşiriz ki ; sevdiğimiz, üzmeye bile kıyamayacağımız o kocaman yüreği nasıl yorarak tükettiğimizi göremeyiz. Taki artık bizim/sizin için atmayı bırakana kadar.
Bazen sevmelerimizin ağır değil bunaltıcı olduğunu farkedemiyoruz. Başı boş seviyoruz sadece...